Vullnet Mato
SOT NË DITËN E LINDJES SIME
Babai-trurin, kockat-gjyshi,
nëna më trashëgoi shpirtin.
Këta më ngjizën, ky që jam,
koha familjen që kam:
Një grua - gur xhevahiri,
dy djem e një vajzë floriri,
mbollën gjakun tim në fis,
shpirt fisnikërie në mjedis.
Një shtëpi ku, s’jam pronar,
më strehon, sa të jem gjallë.
Mjete pak, para me kursim,
pikuar, vetëm nga truri im;
Tri diploma, për të punuar,
dy duzina me libra botuar,
brenda fletëve, zbrazur aty,
bëmat jetuar me sytë e mi.
Gdhenda disa mendje drite,
si profesor i letrave shqipe.
Bëra emër, botën pa shkelur,
mikesha dhe miq të zgjedhur.
Flas me të panjohur largësive,
me elektrone në trurin e tyre,
quajnë një “Yll me shkëlqim”,
rrezatimin, që përhap arti im;
Në komunitetin rreth e qark,
dhuroj vargje, tufa zambak,
por dhe shigjeta metaforike,
për gjithë mashtrimet politike.
Ngjitem shekullit, se Zoti vetë,
më sheh të nevojshëm, në jetë
dhe ata pak, që më luftuan,
nga ligësia, para kohe shkuan.
Shpirtin ma godet një merak,
nuk bëra gjë, për varfanjakë.
Por s’më dhanë pak pushtet,
t’i lartësoja, ashtu si di vetë.
Se s’mund të ulej humanoid,
mbi fron faraoni, në piramidë,
që varfëria sot, në labirinte,
të mos vuante urinë jetike.
Dhe të gjitha fuqitë i morën,
ata që djallëzitë, përdorën.
Arti s’ua shkul djajve ligësitë,
se kanë errësirën në shpirt.
Presidenti shpërfill jetën time,
ndonëse ka dy propozime.
Por titujt tani, s’kanë rëndësi,
kam fituar titullin e madh“Njeri”
Dua të vdes, në agimin e ri,
duke puthur diellin në sy,
me lotët ngjyer, në vezullim,
të ujit trëndafilat e varrit tim!...
