Zjarri që djeg zemra e emigrantëve
Fatmir Terziu
Dyzet e gjashtë migrantë u gjetën të vdekur në pjesën e pasme të një rimorkioje traktori në San Antonio të hënën, thanë zyrtarët e zbatimit të ligjit. Gjashtëmbëdhjetë të tjerë - 12 të rritur dhe katër fëmijë - u dërguan në spitalet lokale me lëndime të lidhura me nxehtësinë.
Urrejtja ndaj zbrazëtisë, me gjithë keqdashjen e saj, pëshpërit
„Ti je i pavlerë, ashtu si ai!“
gjoksi im ngushtohet, brinjët e mia shkrumbohen në një zemër
që refuzon të godasë ritmin e tij goditës
Vera po vdes!
vera po vdes!
dhe unë jam një tulipan
duke e tharë lulëzimin tim në shenjë proteste
pranvera po vdes, shpresa e tyre e vetme.
Këngët e ikjes mbushin shpejt ajrin ndërsa sorrat ngjiten
duke e lyer horizontin të zi si një bark bosh
„Ata shkuan përgjithmonë" pëshpërit zbrazëtia „Ata gjithmonë shkojnë“
melodia e tyre na përndjek të gjithëve të lidhur me tokën
që i pret…,
Vera po vdes!
vera vdiq!
„Koha po shkruan lajmin!“ „Bota po lag ekranin!“
sytë e shndritshëm shkëlqejnë, ndërsa secili këndon
„Dyzet e gjashtë migrantë u gjetën në korr!“
duke u premtuar liri fëmijëve në krahë
në prushin e mitit.
Duke u përkulur poshtë dhe duke u përkulur nga brenda, u shtriva
ndërsa petalet e mia bien rreth meje
duke tundur si krahë të thyer
zemrat e emigrantëve, si ata të tyret,
tashmë kanë nevojë për qiell të hapur…
kështu që lirinë e tyre e gjeta në protestën e tulipanëve
në zjarrin që djeg zemra e emigrantëve.
