-cikël me poezi-
NGA PANAJOT BOLI
PSHERËTIN DHE LUMI
Nuk më qetësoi prapë fytyrëkaltri im, e mira Bistricë
Në zall më shtroi një gune e gur të latuar më vuri jastek
Spëktakël bëri më hënën në një vallëzim elegant,brilant
Pastaj e mori prej dore e ma solli si nuse të bukur në breg.
Kuvendojmë të tre në grahmat e natës së shurdhët, mister
Hëna e dhembsur më puth sytë e lumi diçka seç më thotë
Në rezonancë me drithmat e zemrës edhe deget e shelgjeve
E larg, ah larg, perpilitet një emdërr me dhimbje aq shumë
Ca gllenjka kaltërsi më jep lumi të kungojë shpresën time
Me ujë kristali freskon endrrën qe është vyshkur aq shumë
Me fërfërimë të shelgjeve më sjell buzeqeshjen e së dashurës.
Por prapë,i miri im lumë,s’më ul qerpikun e syrit për gjumë
U ZGJUAN PERRENJTË...
U zgjuan ashtu papritur perrenjtë në fshatin tim
Mbi katarakte hedhin valle e zbardhin dhëmbët
Vrapojnë ato si çamarokë e llomotitin si rrugaçë
Si fëmijët e vegjël nëpër gropa llokoçitin këmbët
Në gojë vënë fyellin e iso mbajnë me gurgullimë
Gurët behen femijëri e fërkojnë sytë me përmallim
E hutuar rri fëmijëria me flokë kaçurrela të ashpra
Djegur nga dielli e gjunje të gervishur në shkembinj
Tek doja t’i tallja me jehonën qe më kthente mali
Tek vrapoja t’i kaloja,paçka se rrezohesha në brinjë
U zgjuan perrenjtë e kokën nxjerrin tinëz mbi gurë
Me femininë mbi kalin e bardhë qe humba dikur
DITË SHIU...
Shiu u çlodh pak
Serish ia nisi..me shtruar
S’përton t’i laj gushën malit tim
T’i njomë buzët eshkë
T’i lag gjoksin e zjarrmuar.
Pas xhamit dy sy
Kërkojnë të mbyten në shi.
Shiu u çlodh pak
Serish ia nisi..me shtruar
Për një shpirt qe dridhet në dritare
Nuk do t’ia di
As dhembjen për t’i shuar
Pas xhamit dy sy
Kërkojnë të mbyten në shi
Shiu u çlodh pak
Serish ia nisi..me shtruar
Ajo hap dritaren e lutet
Gjithë qiellin të hedh
Mbi gjinjtë e shkrumbuar.
Pas xhamit dy sy
Kërkojnë të mbyten në shi.
KËTË NATË TË FTOHTË...
Ka thellim sonte e mali hedh në krah gunën e dhirtë
E mbremja me vetulla të ngrysura s’më shikon dot
Një kalë i kuq turfullon me padurim në oborrin tim
Për ku vallë do qe të më çojë në këtë natë të ftohtë?
Foleja e dallendyshes nën strehë grindet me vetminë
Në shtratin e saj ngeli i pambledhur çarçafi ngjyrë gri
Kanë nxituar të zotët e saj të ndjekin pas diellin qe ikte
Ta mbajnë të ngrohtë shpirtin, me një copëzë nga ai
Normica i kalojnë mbremjes e ajo dridhet si purtekë
I ulet në prehër malit të ngrohet,e shtrëngon fort, fort
Ky kalë i kuq qe turfullon me padurim në oborrin tim
Për ku vallë do qe të më çojë në këtë natë të ftohtë?
LAMTUMIRË, FJALË E RENDË...
-Për mikun tim, Prof. dokt. Gëzim Rredhi, studiues i njohur i gjuhës dhe letërsisë shqipe qe vqdiq aksidentalisht në Ksamoil-
Lamtumirë, është fjalë e rendë ,miku im
Unë s’mundem, nuk mund ta ngre dot
Edhe Mujë të isha.
Orteku i dhembjes shtypi filizat e endrrës
Dhe kristalet e shpirtit i bëri therrime
Duke vajtuar si qyqe
Ca degë ulliri more me vete të kesh paqe
Neraidat të priten në brigjet e Ksamilit
Si Pasha të të kenë.
Si ike keshtu? Të pres në ishujt e Ksamilit
Valët të të sjellin me një kostum blu
Të flasim për dasmat
Lamtumirë është fjalë e rendë , miku im
Unë s’mundem, nuk mund ta ngre dot
Në ishujt e tu, të pres.
TI,BËHU NERAIDA NË LIQEN
I bashkova dy majat e maleve të fshatit tim
I bëra shkallë të ngjitem një copë herë në henë
Kjo llavë e verdhë qe sa herë më ka marrosur
Fosforeshent ma bëri shpirtin e dashurinë liqen
Ti,eja të krehesh flokët kaçurrela tek ky liqen
Mengjes e mbremje të lashë sytë te ujë i bekuar
Po deshe, behu sundimtare , bëhu mbretereshë
Dhe ti,si Neraida mos lejo tjetër për t’u afruar.
Lendina e vogël e fshatitt u bë qilim fluturues
Më gaz më çoi tek yjet qe më prisnin në brinjë
Më mbushen grushtat plot me vezullimin e tyre
Të të bëj një kurorë floriri me karatë njëmijë
Mengjes e mbremje të lashë sytë te uji i bëkuar
Dhe ti, si Neraida mos lejo tjetër për t’u afruar
E PREK BUTËSISHT
Nuk u ngopa jo, me aromën joshesë të manxhuranës
E ziej dhe e pi si çaj,të më dehen sytë,si sytë e Zanës
Buza xheloze mbajti ca pika qe puthja të ketë aromë
Gusha i vargezoi gjethet dhe i tha lulezimit, lulezomë.
E prek dhe në vesh i peshpëris: Ah, moj manxhuranë
Një sykaltër më ndjek fshehurazi, nga dritarja matanë
VJESHTA SHEH ENDRRA
Vjeshta e lodhur ul perdet e verdha si me pertësë
Rufit e menduar kafen me aromë ftua e mediton
Hedh trikon e kaftë mbi supe si plakat në pragje
Me shtiza po thurr një gunë të hirtë dimrit demon
Gjethet u zbehen nga dhembja e ndarjes nga mëma
Vjeshta i shtron ato si dyshek e sheh endrra erotike
Hedh ca pika të nxehta malli në buzët e tua qe ndizen
E të merr në endrrat e saj, të lumturohesh ,moj mike
Shëët. .qetësi e verdhë,vjeshta është shtrirë për gjumë
Ajo flerton tani me endrrat, ju lutem, mos bëni zhurmë
NE PALLATIN TIM
Kërcet dera e gjitones...
Trupvogla,fisnikja Lume
Me një xhezve në dorë...
Një zë i brishtë, si pëshpëritje…
Mos zgjon pallatin…
-Eleni....Eleni....
Ca hapa si fëshfërima
Një zonjë e rëndë buzëqesh në shkallë
Me një libër nën sqetull
Pasdite
E stisën rezidencën e kafesë
Me karrige portative
Me filxhan mbi mermerin e korridorit
Në katin e tretë..
.
Erdhi dhe Lili
Me diçka mbështjellë në dorë
Mos e sheh njeri....
Të tria L-ite rrufisin kafen
Me ëndje
E mbledhin copa kujtimesh.
Diku,...të mjegullta në horizont
Pastaj qepin
Ballomat e monotonisë së ditës
Me një zë te mekur.
Pasdite...
Në rezidencën kafe të katit të tretë
Tre zonjat tresin shikimin të përhumbura
E qytetin zilepsin qe ndërron rroba
Si një vajzë nazike
Tri herë ditën...
Comments