Tregim
E përmendi nga dremitja e pavullnetëshme tingulli i mprehtë i telefonit.U përpoq të ngrihej menjëherë, siç bënte zakonisht, po iu morën mëntë dhe u rrëzua sërish në divan. Ndjeu një dhëmbje të fuqishme në gjoks e pas pak pati përshtypjen se po i çahej kafazi i krahërorit, tamam sikur dikush po e qëllonte me sakavje majëmprehtë, nga ato që përdorin barinjtë kundër ujqëve në vend të armës së zjarrit. U mundua të ngrihej sërish, po edhe këtë herë u rrëzua i pafuqishëm.Nisi të shqetësohej, jo më tepër për atë që po ndodhte me të, sesa nga meraku që nuk po përgjigjej dot në telefon. Në telefonin fiks e merrte vetë djali kur ai nuk i përgjigjej thirrjes në celular. Kjo bëri që ta kapte një ankth aq i bezdisur, sa mblodhi të gjitha forcat dhe u afrua këmbadoras te mbajtësja e aparatit, zgjati dorën, po nuk e kapi dot dorezën e receptorit. Telefoni tingëllonte akoma me këmbëngulje, me kokfortësi. Sigurisht djali duhet të ishtre. Bëri disa përpjekje të dështuara. Mëkot! Dora nuk i bindej, fuqi nuk kish të afrohej qoftë edhe disa centimetra. Më në fund, edhe telefoni heshti.
Hektori u pështet te krahu i divanit. Mendimi i alarmuar që i biri do të shqetësohej, e pështolli me një ankth që bërtiste dhe ulërinte brenda gjithë qenies së tij.
Ç’po ndodhte me të?
Tani u kujtua të merakosej për veten. Para se të përmendej nga ajo përgjumje shkatërrimtare qe ndier pak i dobët, po mendoi se e kish nga lodhja e paradites. Nuk ishte më i ri, duhet të kufizonte ca lëvizjet e tepërta. Kështu e pat shpërfilluar atë gjendje dhe qe shtrirë në divan të merrte pak veten.
Po kur e përmendi tingëllima e telefonit, ndjeu që, jo vetëm nuk ishte qetësuar, por, përkundrazi, pat humbur çdo kontroll mbi të gjitha pjesët e trupit.
Tani e harroi merakun për djalin...Në fund të fundit, ai do mendonte se i ati kish dalë për të bërë shëtitjen e zakonëshme të pasdites dhe do ta mblidhte mëndjen. Nuk qe hera e parë që Hektori harronte celularin në shtëpi. Për të ishte pa zarar, po i biri shqetësohej. Një ditë i pat folur ashpër:
-Për ty nuk ka problem, po e kupton që mua më tremb, se mos ke pësuar ndonjë gjë?
Ai kish qeshur dhe ia pat kthyer me shaka ?
-Nuk iki aq lehtë nga kjo botë unë, jam kockë e fortë. Para se të them “ Lamtumirë” do t’i bëj me dije të gjithë, ata që njoh dhe ata që nuk njoh.
I biri e kish parë me habi, po nuk e kish zgjatur.
Në të vërtetë as që i pat shkuar ndonjëherë nëpërmend se mund ta gjenin ndonjë ditë të pajetë. Dikur kjo do të ndodhte, pse duhet ta mendonte si diçka të jashtëzakonëshme? Si gjithë të tjerët, edhe ai. Vdekëtar ishte, kësisoj pse të friksohej nga ikja pa kthim???
Veçse sot trimëria e kish braktisur. Kurajua nuk dihej ku qe fshehur dhe frika qe tretur në gjak e po helmonte ndjenjat dhe mendimet. Sikur t’i ndodhte gjë? Dera qe mbyllur. Askush nuk do të merrte vesh për vdekjen e tij dhe mund të ndodhte që ta gjenin ashtu, pas disa ditësh. Do të turpëronte edhe fëmijët, sepse njerëzit nuk e kishin të vështirë të trillonin llojlloj historishë të paqena, duke rrugëtuar me përfytyrimin e tyre të sëmurë nëpër pellgaçe të përbaltura.
Herën e fundit që kish ardhura nga Italia, vajza e pat kundërshtuar e vendosur që ta bindëte të martohej , sepse kështu, vetëm, nuk mund ta shtynte këtë jetë që i kish mbetur akoma.
-Mamaja po bënë tetë vite që na ka lënë. Po të kishe mundësi që ta pyesje, ajo do të këshillonte që të martoheshe. Ku ta dish, edhe ajo ka merak për ty atje ku është.Ta zemë se do jetosh edhe njëzetë vite të tjera. Si mund të rrish vetëm? Me muret nuk bisedohet, muret nuk kanë as gojë, as veshë. Duhet të të gjejmë një shoqe, për ta ndarë vetminë me të.
Hektori pat qeshur. Ai e shihte gjithçka me humor.
-Po pse moj bijë, rrap do bëhem? Nuk kam ndërmend të më harrojë edhe zyra e Gjëndjes civile. Mbase nuk ma doni të mirën, kur të mendoni që kur të shkoj për të pirë kafe në lokal, ata që do të jenë më të rinj se unë, për të cilët do të jem i panjohur, të thonë : “ Po ky është harruar nga vdekja, apo ka ardhur mysafir nga ajo bota tjetër? “
E bija e pat ndërprerë e mërzitur :
-Nëna iku shpejt. Ty nuk të lejojmë të na braktisësh aq kollaj, pastaj jetën na i ka dhënë tjetërkush dhe ai e di kur do na i marrë.
-Mos harro që sapo i mbusha shtatodhjetepesë. Sikur nuk janë pak, edhe t’i numërosh, jo më t’i kujtosh. Këtë e kam vendosur. Nuk besoj se do t’u hapë telashe ty dhe tyt vëllai. Jm i bindur që do iki në rrugën e fundit duke folur me ju, ja, si tani.
Vajza kish hequr dorë; kështu e mbante mënt ajo të atin, që kur ai ishte i ri. E ëma ngulte këmbë për t’i mbushur mëndjen për të bërë diçka jashtë vullnetit të tij, po ai mohonte vetëm një herë me kokë dhe nuk kishte pop që ta bindëte.
Veçse nuk grindej me fjalë. Shikimi i tij mjaftonte që ti të mos vijoje përpjekjet... Ai qe i papërkulur në atë që mendonte e thosh.
Aparatin e tensionit e kishte fare pranë; mjafton të zgjaste dorën për ta marrë. Papritur u ndie pak më i lehtësuar. Arriti ta vendoste aparatin në krahun e majtë dhe shtypi butonin. Priti i patrazuar derisa zhurma e aparatit pushoi dhe lexoi : presioni arterial qe 200, kurse ai i zemrës 130.
Ç’të bënte? Nëse presioni do të rritej akoma, rrezikonte për ishemi. Duhet të merrte mjekimin e duhur. Provoi të ngrihej. Ishte e pamundur; ndihej i rënduar, sikur ta kishin ngarkuar me mbipesha që i shkaktonin edhe dhëmbje të shpinës e të gjymtyrëve; këmbët nuk i bindeshin, njëlloj sikur të qenë të një njeriu tjetër që ishte aty pranë, po ai nuk arrinte ta shihte. U përpoq të rëndonte mbi brryla dhe të hiqej zvarrë që të merrte kutinë ku mbante ilaçet. Atë çast ra zilja e orës së tavolinës. Ai e kurdiste gjithnjë në të njëjtën orë, që ta kujtonte për të marrë mjekimin.
Edhe një herë u bërtiti të gjitha shqisave që ato t’u binin këmbanave të alarmit e ta ndihmonin sadopak që të përqaste rastësinë si dorën e padukëshme të Zotit kur krijesat e tij e lypin atë.
Hektori nuk ishte nga ajo racë njerëzore që dorëzohej kollaj...Përkundrazi, sa herë qe ngritur mbi veten, mbi fatin që dukej i vendosur në të tijën dhe kish fituar. Shpesh thosh me shaka : “ Ëngjëlli im mbrojtës nuk fle asnjëherë, as natën, as ditën. Është i vetëm në llojin e tij! “
Sot nuk po e sillte as nëpërmend këtë ëngjëll. Ai dukej që e pat braktisur. Mos qe lodhur, mos e kish zënë gjumi i thellë i pagjumësisë së zgjatur tej çdo hamendësimi?
Dikur i humbi ndjenjat. Vagët, i zhytur në një tunel mjegulle që po i merrte frzmën, po jetonte në një vend të panjohur, pa konture, pa kufij, i njehësuar në një përzierje të pakuptueshme, të papranueshme nga ajo pjesë e vogël që pat sjellë me vete nga bota e vërtetë. Në tërë atë shtrirje të paformë nuk shihej asgjë njerëzore, asgjë jetësore, siç e njohim ne jetësoren në botën tonë. Disa fjolla si tymi i bardhë në të kaltër që del nga oxhaku i shtëpisë kur zjarri është duke u shuar, silleshin mbi kryt e Hektorit me një ngadalësi të çuditëshme, pastaj ecnin më tej, të shpërndara pa rregull, sipas dëshirës së tyre. Nuk i shtynte era, se erë nuk ndihej gjëkund. Zhurmë nuk dëgjoheshin. Nuk kish lëvizje të tjera veç asaj të atyre fjollave që nuk mund t’i quaje dot me asnjë emër. Mos qe fundi i botës së gjallë në ndonjë skaj të Gjithësisë? Si arriti deri aty? Kush e solli? Hektorit i kujtohej që kish mbetur i palëvizur, ulur përtokë, pështetur te njeri krah i divanit , me gjymtyrët dhe shqisat që nuk i bindeshin për asgjë. Vetëm kish qenë atje, vetëm po e gjente veten edhe në këtë botën e panjohur. Mos do të jetonte këtu këndej e tutje? Po si mund të bënte pa ujë, pa ajër, pa tokë ku të ecte, pa asnjë gjë të qëndrueshme dhe të palëvizëshme, ku të lëviznin të gjitha krijesat e tjera të Zotit, ashtu si në atë botën nga e patën sjellë?
Provoi të hidhte hapat, po këmbët nuk iu bindën. Provoi të zgjaste duart për të prekur e ndjerë mjegullën, po duart nuk iu bindën. Iu bë se dëgjoi një zë që vinte i ndërprerë, i përhumbur, si nga fundi i kësaj bote të paqenësishme në asnjë përmasë : “ Ej, ti, ku kujton se je? Këtu nuk të duhet të lëvizësh, nuk të duhet të ushqehesh, nuk të duhet të bësh gjë prej gjëje si atje ku ishe. Këtu vetëm do soditësh dhe kaq.”
Donte të pyeste : “ Po ç’të sodis , nuk ka as diell, as dritë, as ditë, as natë, as pemë, as tokë, as det, as lumë...Kjo quhet jetë? Po njerëz të tjerë nuk ka? “
Po kë do të pyeste? Zëri nuk shihej, nuk dihej se nga vinte. Madje Hektori nuk qe i sigurt nëse e dëgjoi, apo i bënë veshët. Në këtë tërësi të pavërtetë, mbase të përfytyruar, si mund të qe ai zë i vërtetë?
Ishte një çast kur iu duk se mjegulla dhe ato fjollat imcake nisën të ngatërrohen në një përzierje të heshtur dhe gjithçka u zhyt në një terr të frikshëm dhe të ftohtë, që i ngjante një hapsire të mbuluar nga bora dhe ngrica.
Po tani? Kjo do të ishte vijimësia e jetës së tij? Këtë nuk mund ta quaje jetë.
Një vetmi rrënqethëse e rrëmbeu në ankthin që dukej se nuk do të mbaronte kurrë Iu kujtua një shprehje që dëgjohej rëndom në atë botën nga pat ardhur, apo e patën sjellë( Sepse ai nuk e kuptonte nëse kish ardhur me dëshirën e vet, apo e kishin sjellë të tjerët) : “ Kurrë mos thuaj kurrë! “ Kjo shprehje qe thelbi i filozofisë së jetës të asaj bote. Mbase vlente edhe për në këtë botë?
Ashtu në terr dhe i rrethuar nga një të ftohtë polar, ndjeu t’i dhëmbnin kockat në të gjithë trupin. Për çudi, dhëmbja bëri që të hapte sytë. Ngadalë, hop pas hopi, vuri re dhe kuptoi që qe kthyer në jetën e vjetër. I mbylli sytë sërish, i hapi e i mbylli disa herë, derisa u mësua me dritën e fuqishme që po i përqaste jetën e vërtetë.
Pati ndiesinë se ishte më i lehtë dhe provoi të lëvizte. Mëkot...Ishte një zhgënjim i një vetbesimi të paqenë.
Vetëm. Edhe këtu si në atë botën tjetër ku pat shkuar si mysafir. Për sa kohë kish bujtur atje?
Vetmia ishte e vetmja gjë që Hektori e ndiente thellë në shpirtin e tij, të cilin e kuptonte që akoma nuk e kish braktisur.
Dhe e shpërfilli me neveri të vetmen mike besnike që i pat mbetur në këtë botë ku ish dhe në atë botën ku kish bujtur si mysafir.
E përse i duhej kjo mike besnike, kur nuk denjonte të merrte as mundimin më të vogël për ta shpëtuar nga ky siklet që e kish zënë? Deri orë më parë kjo vetmi mbase i pat shërbyer për të ruajtur një jetë të qetë, të patrazuar nga telashet dhe hallet e njerëzve që e rrethonin. Mbase e pat ruajtur edhe nga njerëzit që nuk bënin jetën e tyre, po merreshin me shtjellimin e pështjellimin e jetës së të tjerëve. Mundet që e patën shpëtuar edhe nga veset e shumë prej moshatarëve të tij, alkooli, bisedat e kota politike nëpër tryezat e kafeneve, ndenjia për orë të tëra në lulishtet publike.
Për këtë ai i ishte mirënjohës, nuk mund t’ia mohonte. Veçse tani që kishte nevojë për ndihmën e dikujt, kjo vetmi ishte e pranishme kudo, po e padukëshme dhe hileqare... Njëlloj sikur të mos ish.
Ndjeu zemrën që nisi të rrihte fuqishëm dhe shpejtë. Pati edhe dhëmbje në ijë dhe në krahëror. Pastaj të rrahurat u rralluan, edhe dhëmbja në ijë nuk qe më.Po i merrej fryma. Iu bë sikur qe zhytur thellë në det dhe gati po i shkuleshin zemra dhe mushkritë nga vendi. Kjo zgjati vetëm pak.
Pas çastesh u mundua të merrte frymë, po nuk mundi dot.. Avashavash trupi u lëshua i pafuqishëm nga krahu i divanit ku qe pështetur për të ndenjur i palëvizur përgjithnjë.
U shua një jetë e vetmuar.
Në atë shtëpi kish hyrë një vdekje e vetmuar.
Edhe dhëmbja u largua nga ajo shtëpi e vetmuar.
Eh, vetmi!
Pajtim Xhelo, 21 tetor 2020
Комментарии