Shtypi po gjëmon, dhe shoqëria është e ndarë
Dy ditë më parë në Durrës. Vajza vret babain dhe e varros në oborrin e banesës. Një dramë tragjike me një përfundim të trishtuar. Një dramë e tillë me një përfundim katastrofik. Shkurt, tragjedi. Nuk hyn më thellë e transmetuara. Nuk lodhet më shumë se sa ajo që është thënë. Kaq mjafton. Fundja kaq, që të quhet tragjedi. Dhe si e tillë hyn me një kapërdisje të madhe në anën tjetër jo më në anën e famës, mizorisë së burrave.
Tashmë nuk mund të thuhet më se vetëm Burrat janë monumental në tragjedi. Por ata mbeten si të tillë. Spektakular. Heroik. Ama, edhe tronditës. Tragjik. Për ta në këtë format është shkruar, kujtuar dhe festuar. Një transmetim i shekujve ceremonial, disi. Në të gjithë formatimin epik.
Epikat frymëzojnë historinë. Një muzë këndon për atë zemërimin vrastar të Akilit. Një hero i pashëm ballkanik. Ai luan si ftua i verdhë në skajin e syrit të nënës së tij, ndërsa kali i tij personal e këshillon se si të shpëtojë nga një dasmë e poshtër me një dhëndër rival. Dhe Sir Lancelot të ndryshëm joshin Guineverët e mbretërve të ndershëm Arthurianë, dhe më pas bien të përtypur në saga, ku kanë lindur dhe janë ushqyer thashethemet shekullore të njerëzimit, duke kënduar për bëmat e tyre të padëgjuara...Edhe në epikën tonë kemi Gjergj Elez Ali, kemi Bajloz, e kemi dhe personifikimin agresiv, maskulin të zi.
Tragjeditë e grave janë në miniaturë. Dashuritë. Dasma. Fëmijët. Mijëvjeçarë torturash zbukuruese, për shkak të heronjve tanë të përfshirë në beteja të përditshme.
- Më në fund, të lexosh diçka, pa pjesëmarrjen mizore të një burri! Mizoria vjen nga kahu tjetër, e destinuar për mizorinë që ushqehet ende nga makabriteti, brutalizmi, patriarkalizmi dhe ndikimi i sëmurë. Shtypi po gjëmon, dhe shoqëria është e ndarë. Fundja tragjeditë janë dhimbje. Janë tragjedi!
Më duhet të shkoj në rrjeshtat e fundit. Një ide e tërbuar rreh brenda meje, gati për të derdhur zemërimin tim fatal. Tragjeditë e burave dhe të grave. Ata vijnë dhe shkojnë në askund. Kanalizimet e historisë janë të pamëshirshme ndaj tyre. Në heroizmat e tyre, armët nuk shkrepin dhe masakrat nuk e shtrojnë fatin e kolektivit me plagë të përgjakshme. Vetëm një herë në një kohë, një pakohësi mbetet në në absurdin e vetë. Memece. Duke mos kuptuar. Në fund të fundit, ne shqiptarët e duam dhe e urrejmë shumë njëri-tjetrin. Pa asnjë rregullore. Egërsira absolute. Ne nuk i nënshtrohemi as teksteve, as dramës, as epikës. Ajo bazohet në instinktet e zhveshura. Le të shkojmë nëpër botë. Epo, nëse doni pa dokumente ...
#fjalaelire @copyright
