SH A M I Z E Z A T
Baladë
Sa herë kam menduar t’u vij rreth me penë
Më ndalnin ngurimi dhe frika
Seicila prej tyre është vetë një poemë
Shih feksjen e ballit, si drita!
Nuk janë murgesha, as plaka dodone
Që zbresin nga mali i shenjtë
Ato janë më shumë se spartane
Që mbledhin dhe prapsin rrufetë
I kam parë në dasma, tek zgjaten lastar
Me zërat e jetës në buzë
Kam ndjerë ledhatimin kur isha mitar
Dhe zjarrin që digjej si shpuzë
Me emra lulesh dhe pemësh të larta
Me gjurmën e gdhendur te udha
I kam parë edhe veshur si nata
Kur heshtin të flasin me rrudha
Tek qajnë një trim, një princ a një kont
Ashtu, rreth një trupi pa jetë
Perënditë kanë zbritur në tokë
Dhe gjykojnë vdekjen vetë!
Vallë, ç’profeci u digjet tek gjiri
Ç’orakull ngarkuar mister?
Për lumin e lotit nga nëna tek biri
Për djepin që vdekja ta merr
Ato e vajtuan dhe Balshën, Komnenin
Leskodukajt dhe Hodon, që thonë u bë yll
Për plagët e shpirtit melhemin e gjenin
E lisat i mbollën dhe rritën një pyll
Oh, ligjërimi i tyre, një drithmë e paprerë
Mban brenda dhe një klithmë Çamërie
Një dhimbje Kosove kam ndjerë
Dhe hënën që zbriste mbi krye!
Dhe frymën e fundit mes tyre ta jepja
Një dorë të më zgjatej mbi ball
Kam frikë, u rralluan të shtrenjtat
Për zërin e tyre kam mall..!
Kommentare