
Sekondat e ekranit
Fatmir Terziu
Syri, veshët, ndjesia, tërë ekzistenca
shpërngulen në një pozicion dëshmitari:
i gjalli nuk shikon përtej një kutie me kurora, të izoluar me lule e britma në trotuar.
zërat zvariten lëmë që të marrin, të gjithë hapësirën në ekran.
Çfarë nuk dëgjohet
kërcitja e gishtave nën pallto, xhepa pantallonash, vrimat e hundës.
Nëpër rrugë e lajnë me lëngje zjarri. Së pari ai hesht,
atëherë ai s'flet.
Kaq shumë zbresin rrezet e diellit në këtë cep
një gjethe bie nga një rrap ndanë udhës së shtrëngatave „të letërsisë“
dhe një plak ndalet,
e merr atë,
e shtyn duke e sitkirosur po me atë ashpërsi në fytyrë.
Trumcakët rreshtohen në një tel korporativ
për ta parë atë të hedhur krahëve të lodhura në një trotuar si një akt vodil:
Ikje. Ikje pa fije. Ikje pa lidhje nga kjo jetë. Ikje në moshën e bukur…
Ikje në dritën e diellit.
E aty ekrani tkurret. A tkurret një qelq?!
është një qëndrim dëshmitari:
për fat të keq!
Sheshi mori frymë. Ikja vazhdon të shkruhet nën gjuhë
Dhe ikja si një diell nën re. Heshtja jonë kolovitet, hapërohet, qëndron,
por jo vetëm për ne.
Comments