Korfuz -Sarandë
Fatmir Terziu
E tërheqin dyfish tragetin:
mendja ime e shpërndarë në hapësirë
bluja që shkumohet nën çelik.
Kam marr tragetin e rradhës
bregu një gjerdan diamanti u shfaq para meje
me sytë këtu e mendjen atje.
Është udhëtimi i parë
ëndrrën time e ndjek një valë
e veshur me shkumë nga koka te këmbët
ndërsa unë rrotullohem duke kërkuar fjalë
të përshëndes këdo që më afrohet
gjithkush e ka një hall
gjithkush e ka një mall,
gjithkush e ka një mallkim:
Eh, nuk është e lehtë të qëndrosh larg,
Nuk është e lehtë të mbetesh i ndarë,
Po kur s'më mban Atdheu im?!
Çfarë duhet të bëj vallë?!
Kaq. Dhe pastaj vetëm shkumë nën çelik.
Kaq. Trageti është paq.
I provova të gjitha fjalët
por nuk heshta dot
më duhej një mallkim i ri kur syri ngeci te betoni,
fjalë që nuk thuhen kurrë kot
të moçme sa vetë Joni
një klithmë e tërbuar për këtë Botë
mos e dëgjoni po të doni…
Në portin e Sarandës
Mendja ime lëviz në port
kërkon të gjej këmbën e parë që shkeli në Sarandë
e mbartur nga shpirtrat që kanë kaluar më parë,
lëvrin me zgjatjen e pasaportës
në kohë,
me perëndi dhe perëndesha,
njësoj si tani,
duke kaluar mbi pikat e forta dhe të dobëta
të këmbëve që kalojnë përmes doganës
në tokën e shkelur me këmbë nga kalimtari
të ardhurit e ikshëm,
të ikshmit e ardhur,
që shkelin cohën e errësirës
ende pa u zbardhur.
Në Portin e Sarandës është ndryshe
këmba shkel mbi numra, shifra në letra
duke e mohuar vetveten përpara syve
të quajnë turist të huaj, të zhveshur nga e vërteta…
…e ti hesht. Buzëqesh me turist-numëruesin
dhe qesh…
… ke qëndruar në fatin tënd të bërë përshesh
të paktën rigjeje veten në lirinë tënde…
Nuk ta fal askush peshqesh.
Gjysma fjale
Në shëtitoren e Sarandës
s'kaloj dot pa ua dredhuar ecjen pushuesve
është si të jesh në një urban të ngjeshur
poshtë teje ndodhet një kovë me sardele
kaq shumë turistë,
ndjehesh ndryshe,
nuk është e lehtë të largosh sytë
duke kaluar pranë të dashuruarve
duart bëhen varka të hershme me vela,
trupi lëvrin si një sardele në kripë,
kaq shumë gjuhë,
shpëlahen në det të gjitha pa frikë,
kaq shumë gjysma fjale,
gllabërohen nga zhurmat e një nate,
shëtitorja e Sarandës ka halle,
edhe në muzikë qaset e huaj,
e gjitha në pak muaj.
Zyrat kërkojnë falje,
e miu kërkon lirinë e tij të luaj,
fundja nuk ndihet asnjë mace.
Pema e Naimit
Unë nuk jam doganieri që ju kërkoni.
Kam kaluar nëpër det dhe midis dallgësh
nuk jam i huaj,
nuk jam… doganieri që ju kërkoni.
Nuk isha…
Po frynte një erë e sëmurë.
Së shpejti Pema e Piperit do të gjethet,
shumë shpejt,
ajri do të nxehet,
muajt do të shkruhen me frymëra të tjera,
të huaja,
të ardhura nga dhera.
Deti do të vallëzojë.
Malet do të kërcejnë. Prisni pak.
Unë nuk jam doganieri. Një fjalë mund ta them,
vargjet e kësaj peme të rizgjojnë, mund të binden
në vargun e jetës
do të valëvitet një psalm nën qepalla. Unë nuk jam doganieri.
Do t’i shoshis fjalët e tij, të lira, të shtrenjta, të bardha,
dhe koha do të rimbjellë Lulet e Verës,
që i rilexoni,
prapë në poezinë që ju e dini.
E, pra unë nuk jam doganieri që ju kërkoni,
Poeti ishte Naimi.
