Pema e Naimit

Pema e Naimit

Korfuz -Sarandë

Fatmir Terziu

E tërheqin dyfish tragetin:

mendja ime e shpërndarë në hapësirë

bluja që shkumohet nën çelik.

Kam marr tragetin e rradhës

bregu një gjerdan diamanti u shfaq para meje

me sytë këtu e mendjen atje.

Është udhëtimi i parë

ëndrrën time e ndjek një valë

e veshur me shkumë nga koka te këmbët

ndërsa unë rrotullohem duke kërkuar fjalë

të përshëndes këdo që më afrohet

gjithkush e ka një hall

gjithkush e ka një mall,

gjithkush e ka një mallkim:

Eh, nuk është e lehtë të qëndrosh larg,

Nuk është e lehtë të mbetesh i ndarë,

Po kur s'më mban Atdheu im?!

Çfarë duhet të bëj vallë?!

Kaq. Dhe pastaj vetëm shkumë nën çelik.

Kaq. Trageti është paq.

I provova të gjitha fjalët

por nuk heshta dot

më duhej një mallkim i ri kur syri ngeci te betoni,

fjalë që nuk thuhen kurrë kot

të moçme sa vetë Joni

një klithmë e tërbuar për këtë Botë

mos e dëgjoni po të doni…

Në portin e Sarandës

Mendja ime lëviz në port

kërkon të gjej këmbën e parë që shkeli në Sarandë

e mbartur nga shpirtrat që kanë kaluar më parë,

lëvrin me zgjatjen e pasaportës

në kohë,

me perëndi dhe perëndesha,

njësoj si tani,

duke kaluar mbi pikat e forta dhe të dobëta

të këmbëve që kalojnë përmes doganës

në tokën e shkelur me këmbë nga kalimtari

të ardhurit e ikshëm,

të ikshmit e ardhur,

që shkelin cohën e errësirës

ende pa u zbardhur.

Në Portin e Sarandës është ndryshe

këmba shkel mbi numra, shifra në letra

duke e mohuar vetveten përpara syve

të quajnë turist të huaj, të zhveshur nga e vërteta…

…e ti hesht. Buzëqesh me turist-numëruesin

dhe qesh…

… ke qëndruar në fatin tënd të bërë përshesh

të paktën rigjeje veten në lirinë tënde…

Nuk ta fal askush peshqesh.

Gjysma fjale

Në shëtitoren e Sarandës

s'kaloj dot pa ua dredhuar ecjen pushuesve

është si të jesh në një urban të ngjeshur

poshtë teje ndodhet një kovë me sardele

kaq shumë turistë,

ndjehesh ndryshe,

nuk është e lehtë të largosh sytë

duke kaluar pranë të dashuruarve

duart bëhen varka të hershme me vela,

trupi lëvrin si një sardele në kripë,

kaq shumë gjuhë,

shpëlahen në det të gjitha pa frikë,

kaq shumë gjysma fjale,

gllabërohen nga zhurmat e një nate,

shëtitorja e Sarandës ka halle,

edhe në muzikë qaset e huaj,

e gjitha në pak muaj.

Zyrat kërkojnë falje,

e miu kërkon lirinë e tij të luaj,

fundja nuk ndihet asnjë mace.

Pema e Naimit

Unë nuk jam doganieri që ju kërkoni.

Kam kaluar nëpër det dhe midis dallgësh

nuk jam i huaj,

nuk jam… doganieri që ju kërkoni.

Nuk isha…

Po frynte një erë e sëmurë.

Së shpejti Pema e Piperit do të gjethet,

shumë shpejt,

ajri do të nxehet,

muajt do të shkruhen me frymëra të tjera,

të huaja,

të ardhura nga dhera.

Deti do të vallëzojë.

Malet do të kërcejnë. Prisni pak.

Unë nuk jam doganieri. Një fjalë mund ta them,

vargjet e kësaj peme të rizgjojnë, mund të binden

në vargun e jetës

do të valëvitet një psalm nën qepalla. Unë nuk jam doganieri.

Do t’i shoshis fjalët e tij, të lira, të shtrenjta, të bardha,

dhe koha do të rimbjellë Lulet e Verës,

që i rilexoni,

prapë në poezinë që ju e dini.

E, pra unë nuk jam doganieri që ju kërkoni,

Poeti ishte Naimi.