Astrit Luushi
Është për të ardhur keq të mendosh se sa shumë njerëz vijnë dhe largohen nga kjo botë të paditur për veten dhe për vendin në të cilin kanë jetuar. E çuditshme të mos vëzhgosh dhe të mos kujtosh jetën (shtëpinë, rrugët, gëzimet, vuajtjet),që përbëjnë bukurinë, kënaqësinë apo hidhërimin.
Megjithatë pak njerëz e njohin veten që është struktura më kurioze e botës; një tabernakull e gjallë në këmbë. Bota, nga e cila vetja u krijua dhe ushqehet, do të kishte aq shumë dobi; dhe vuajtjet, po të njiheshin, nuk do të harroheshin ose nuk do të mënjanoheshim për t’u përsëritur.
Për këtë nuk mund të dyshohet.
Bota është një bashkësi e gjërave natyrore; dhe mund të mos jetë stiluar në mënyrë të pahijshe për një më të mire. Por mjerisht sa shumë gjëra të saj i kuptojmë seriozisht, ose nuk duam t’i njohim.
