ORFEU
Më erdhe mbrëmë sërish në ëndërr,
Të përqafova me mallëngjim;
Si për çudi më shihje vëngër,
Në fole të zemrës më le trishtim!
Më le trishtimin për buzët e çara,
Në rozë dhe vishnjë, si thela shege;
Dikur një toskë s'e priu e mbara,
I mjeri, dashuroi një gege...
E unë si Orfeu do ja marr këngës,
Me telat e lirës së tij magjike;
Lulet do çelin për shkak të brengës,
Do ngazëllehen dhe bishat gotike!
Bishat rojtare pranë Portës së Hadit,
Do lejojnë ta hap me vargje Hyjnie;
Plandosur nga dhimbja e helmit të gjarpërit,
Të shuhet përjetë një bijë Perëndie?!
Me ngulm do kërkoj të t'nxjerr nga aty,
Nga Bota e Nëndheshme e mbajtur peng;
Dreqi dhe i Biri s'më ndan dot nga ty,
Në Liqenin e Zjarrtë do t'i kredh me rreng!
Me rrengun e një poezie Hyjnore,
Që ndoshta kthen edhe kohën mbrapsht;
Të lodrojmë të dy në lëndinat përrallore,
Si Orfeu dhe Euridika, Perëndia dashtë!
Mos eja në ëndërr, por në realitet.
Dhe pse dëshirën s'e realizoi dot Orfeu;
Mos harro! - në Itakë u kthye vërtet,
Te Penelopi një ditë, Odiseu...
Kthehu!
