Mali i Vashës*
Fatmir Terziu
E zhvesh natën
mbi furkën e ngulur majëkrahi
nga mushti i bardhësisë si shapkë
tjerr fustanellën
në vallen që zbret pikiatë
në mendjen time
tek „Mali i Vashës“.
* Është një majë mali në verilindje të rrethit të Elbasanit, që quhet "Mali i Vashës".
Vetmia
Retë janë shuplaka të hapura
mjelin sytë e tu të lodhur nën rrudha
mbirë nga ditët me hije,
dhe koha e vrenjtur pa diell,
shtrydhen nga çdo dhimbje
mbushen në qiell.
Çdo re e njeh shtrydhmën e saj.
Edhe kur dehet në një tryezë të majmur
edhe kur e zë nata në errësirë,
mbi sofrën e lagur.
Çdo re e ka në heshtje një zë
ka frikë të hyjë në të.
Shpirti yt mbeti një re e vetmuar
pa hijen e saj.
Ulërin në heshtje.
Në majë
Në majë mbijnë hijet si kadife
zënë rrënjë
dhe asgjë më shumë,
dehja e drurëve me aromën e freskët
i vë në gjumë.
Tani në majë ka hije të tjera,
grisin mëngët e tyre
shtrojnë shtrate të vjetra.
I vetmuar në historinë e racës sonë,
në majë të malit,
një gjemb,
fryhet përditë e më shumë
prej hallit.
Në majë të nduket syni
është pikëllimi i së kaluarës
jo i yni.
