Sa sosa sheti parku dukje parrajseje
Sa dhash mirëmëngjese anash në këthim
Sa pashë shoqet që u ngritja në qiell bukurinë femrore
Sa pashë marangozin tashmë gojështrembër e ulok, në bangë parku
Dhe engjëllushën vogëlinë tek ndriçon jetën me buzëqeshje virgjër
Ardha, këtu, në azilin tim pa personel shërbimi
Midis pikturave, librave, rariteteve që dërdëllisin historinë
Këtu,
Skaj luleve të protestave në heshtje për mungesë kujdesi
Luleve që kanë lëvarur gjethin në hapsirë e hijeje
Dhe, tek meditoj për marshin funebër timin,
ate pa pompë
si të njeriut cikrrim universi
si të personit që u zë rrugën horrave
Dhe ç’të bëjë me veten në nesre jete
Pas leksioneve të koklavitura filosofësh, profetësh, futuristësh
Bandash e kontrabandash
Pa e lexuar në rrjeta antisociale
Dhe ato pamjet e njeriut të poshtruar
Të njeriut vegëlsirë të një truri pashpirtë
Të njeriut zhbërë nga bërës jete në një vegël pa shpirtë
Të njeriut përzënë nga përbërje organike kapitali
Atij ligji neveritës nga ekonomi politike
Të njeriut rreshtuar në rresht sipas kreatyres që e krijoj
Të ndrydhur, të shtrydhur, të poshtruar, të hiqgjësuar
Brofi tek byffe pijesh imi e rrëmbej një xhek daniels
Sa t’i jap vetes imazh aristokrati tashti të vendit tim
Dhe mbushi gotën kristal me dopio e ujëgazuar Slovenije
Dhe, tek imagjinoj ata që dua, ata që ikën, në grup
Në një idile improvizonte rinie me dashuri mahnitëse
E nuske në buzëqeshje të zemërt, me karmin roze në buzë
E krahnor guf stolisur si peshtah nuseje
Përcjellë nga Nailja me ,,Fytyren tande me shumë mall”
Ngrej dolli herpgjatë më një gëzuar të më parë
Dhe një uratë nxjerrë nga zemra:
,,Gëzuar zotëri rebelie sot!” e më pas dhe shtesa
,,E të mos t’a mbërrijtën jeta at ardhmëri muti!”
