Mihal Gjergji: ÇAMJA

U gjendëm të dy ballëpërballë

Si vjesht’ e florinjtë me dimrin zemërak

Në krah frynte deti me valë

Nuk di pse morrnicat i ndjeja në gjak!

Nuk fliste, po qeshte. Dalldisa i tëri

Poeti ngjason me fëmijën pa faj

M’u mekën, dhe fjalët dhe zëri

I bindur vrapova pas hapit të saj

Si pranga e ndrynin dy komça jeleku

Mbi gjinjtë e harbuar, që donin liri

Mëndafshi i flokut këmbente te bregu

Stërkala ylberi, që ndjellin magji

Rrëmbimthi u tretëm në afshin e nxehtë

Provova të vdes e të ngjallem sërish

Jam çame, më tha, me zërin e beftë

Dhe foli e foli me fjalë perëndish

Rrëketë e pasionit në duf çmendurie

Ju shtuan Bistricës, u derdhën diku

Dhe trupi ju drodh si dramë çamërie

I zbrita mbi krye një copë qiell blu

Dhe shkau e trembur, me ankthin në pritje

Por mbiu te kënga, në sy domosdo

Këmishën e erës e vesha në ikje

Kamzhikët e dhimbjes më rrihnin kudo!

Sarandë, Shtator 2015.