Në qytetin e lashtë përsëri fryn erë. E pemët janë zgjuar herët prej endres. Me zërin e fletëve, puthin mëngjesin e bardhë. Feshferijne një këngë, që këndoj pranë zemrës.
E pyes për ty, ku ndodhesh në këto çaste. Vizatoj në erë, ditët kurr të prisja me ankth. Ishe i bukur me zërin e detit e, të dallgëve. Që kurrë s'mi tregove, asnjëherë nuk I pashë.
Të flas pa zë, mos më kuptosh mungesën. Të dëgjosh endren, që nata me uli në sy. Ishin dy foleza, që prekeshin prej së gjalli. Njëra me largonte me duar,e tjetra therriste prit.
