Kur heshtja troket...
(Brezit tim dhe jo vetëm)
Nga Vaso papaj
Një shtëpizë atje në kodër ka pesë vjet që po ju pret.
Sa djersijnë muret e saj kur në portë një çel’s kërcet.
Mezi pret t’u ndjejë aromën dhe pse jeni të dy pleq.
Djersë a lot, muret e vjetër, s’di ç’të kenë, s’e di vërtet.
Nga kuzhina gjer në dhomë, as që jeni ndarë një jetë.
Ndien ajo ca tinguj hapash, më në fund të shkelin lehtë.
Trëndafilat, tharë të gjitha, s’u ka mbetur gjemb as fletë.
Ora, ngjan fytyrë njeriu, në mur ndalur, tash pesë vjet.
I ngjan djalit më të vogël, burrë tani, është në kurbet.
Dhe akrepat, gojë e mbyllur, cepa buzësh varur krejt.
Ngrirë te pesa dhe te teta: si atëherë, fiks: pesë pa njëzet.
Sa trishtim, netëve pa gjumë, kur heshtja si lugat troket.
