top of page

Kolec P. Traboini: KAINI


KAINI



Më ndiqte pas kudo që mbështesja kokën,

në çdo shtëpi që hyja e gjeja në portë,

nuk më lypte gjë, as më jepte,

veç me shihte thellë me një shikim të rremët.


Më vinte keq- kisha dhembje për hijen,

si çdo shpirt njerëzor e ftoja në shtëpi,

as hynte, as dilte, aty rrinte, me vështrim

përhumbur në dëborë e shi.


U mësova tërë jetën me këtë fytyrë

Gjithmonë e pa qeshur e çehrevrarë

e s'do ta zbuloja kurrë enigmën e tij,

sikur një natë, një thikë të mos kisha marrë.


Më i rëndë se plaga ish mendimi

në pragun e përgjakur tek hiqesha zvarrë,

para se dora ti vriste një tjetër

shpirtin e vet do ta këtë vrarë.


U ktheva ta shihja kush ishte pas meje

teksa plaga më rridhte gjak në errësirë,

më foli fytyra e murrët tek skërmitej:

"Ti duhet të vdesësh se je i mirë!"


Kishte dalë nga bibla kjo fantazmë

e nëpër shekuj bënte zanatin e vjetër.

Hija fshehu thikën nën pelerinën gri

e shkoi e zuri vend nën një strehë tjetër.


E pyetën Abelin në parajsë

"A do që fati të ketë kthim e ndërrim?"

I mbledhur kruspull prej dhembjes, tha:

"I falem Zotit që s'më bëri Kain!"


2004

Nga libri “Rekuiem për një gjethe”

Boston 2005

8 views0 comments

Коментарі


Shkrimet e fundit

fjalaelireloadinggif.gif
bottom of page