Koeficienti i inteligjencës sonë politike vazhdon të pësojë rënie dhe për pasojë të stërkeqët.
Faji mund të jetë i dreqit e i të birit dhe kjo pak ka rëndësi. Ajo çfarë është me rëndësi, është fakti se vendi ynë është në një gjendje shumë të rëndë dhe shpresat për rimëkëmbje janë vyshkë.
Këtë e tregon fakti se të paktë janë atë shqiptarë që thonë: lum unë për vendim tim. Në të kundërtën, dëgjon ankime, pezëm, pakënaqësi dhe dëshpërimi pafund.
Vendi ynë me këtë inteligjencë të mjerë të cilën po e përditëson, me gjuhë të përçartë publike, me sjellje foshnjore e veprime tipike banditeske, është shumë larg normalitetit, kurse për progres cilësor as që mund të bëhet fjalë.
Ata që na shohin nga jashtë, miq e armiq, shohin një shoqëri të dërmuar, pa shpresa dhe pa kurrfarë ideale. Dhe ky është realitet i trishtë. Në të vërtetë, kjo është fatkeqësia ma e madhe për një vend, kur i thahen idealet dhe litari i injorancës i lidh njerëzit dhe i tërheq kado.
Përsa kohë nuk e kuptojmë se nuk është krijuar njeriu për shtetin, por shteti për njeriun, jemi larg shoqërisë humane dhe të qytetëruar politikisht.
Vendi ynë i dërmuar nuk mund të gjallërohet me arrogancë, autoritarizëm e mllef, por duhet dashuri, kujdes e solidaritet. Para se gjithash - duhet ta rrisim shpirtin e tolerancës - siç porosite i urti dhe i mençuri Ibrahim Rugova.
Tashmë duket qartë se e kemi bjerrë çdo ideal të lartë e human dhe rendim si të çmendur në një maratonë pa qëllim e pafund, duke provuar deri ku shkon e keqja e marrëzia.
Koha është të kthehemi prapa dhe të shohim se ku kemi gabuar. E vërteta është se kemi gabuar shumë dhe të gjithë. Kurrë nuk është vonë për pendim dhe katharsis shpirtëror.
