Sërish o mike telat, plogështuar
Të kitarës së vjetër, hedhur në skaj,
Ca tinguj të këngës sonë të harruar
I trokitën vjeshtës në thinjat e saj.
Vrapin pa e ndalur jeta cigane
Shpërfilli kitarën e dashurisë,
Sa gënjeshtare kjo botë shtrigane,
Na shtyti në lumin e pabesisë.
Mos, ju tela të mdryshkur, zvetënuar,
Kitarë mëkatare e rinisë!
Në vjeshtën thinjoshe pse i penduar
Të afroj kufirin e pleqërisë?
U përballëm mbrëmë valës bredhare,
Koha të kish pluhurosur edhe ty,
Veç, si atëher, nënqeshja lodrare,
Bukur të rrinte në buzë e në sy.
Për një çast u fshehën koha dhe jeta,
Anëdetit, në muzg vetëm ne të dy,
Vitet ndalën kalërimet e veta,
Po mbrëmja pragun kish zbritur aty.
U kthyen sërish koha edha jeta,
Lungomares të shëtisnin pakufi,
Hyri dhe muzgu në konturet e zbehta,
Tejmbrëmjes rrëshqitëm unë edhe ti.
Pa mëkati , i largët, i mërguar
Edhe gjumin ma pat nisur në mërgim,
Trokth' i ri me pendimin kalëruar,
Këngën e vjetër i zgjoi shpirtit tim.
Të dy të lirë, si fllad i qetuar,
Marrinë vite larg, e lamë atje,
Tejvjeshtës, si lirishtë e praruar,
Kitarën lëneshë ta bëjmë të re.
Pajtim Xhelo
ความคิดเห็น