… e nesërmja kushedi si do të jetë
Fatmir Terziu
Më thoshe: „nuk duhet të jemi në një koshere blete,
të kuptojmë se si është koha,
nuk duhet të ngjyejmë gishtin në të…“
…dhe unë të mirëkuptoja:
„E hidhur është kjo Kohë“,
por heshtja,
si shamitë e grave të mbushura me lotë,
përballë stalagmiteve të qirinjve që ndizen e fiken
me ngjyra të mistershme
ku gjendjet e njerëzve të sotshëm
këpusin dritëza të thekura në sy
me trazimin e përbotshëm mbi pluhurat e shafranit
projektojnë fytyra në uni,
as heshtja nuk e njeh më heshtjen e vet
e merr me vete xhanga e të dielave
kurse koha,
vesh sërrish një helmetë
të mbrohet nga e sotmja
e nesërmja kushedi si do të jetë…
… në Londër bën nëntor
Fatmir Terziu
Ndoshta duhej të ikja prej ikjeve
të paktën në një pakohë të pagjumësisë
veçse ikja jote At
nuk besohej prej retinës
mes dremitjeve të lehta
Ti shfaqeshe tinës
e midis imazheve të befta me takt,
zbrisja qiellin që ia kishte zbuluar sekretin Tokës
në Londër bën nëntor
po numëroj ditët, javët, muajt në zgrip artizanal
e buzët lëvizin sekondat në mallin e tyre,
kërkojnë të rishfaqesh prapë
e prapë… i dashur At.
… në Londër bën nëntor
Hija e malluar shëtit brenda tij në një hon
afrohet ngadalë
duke u bërë palë në një korr
ku s'ka asgjë më shumë se një fjalë
… në Londër bën nëntor
edhe me ty i dashur Babë!
… në Londër bën nëntor
po vjeshten ditët e zotit dimarak…
Ka një ligjësi që godet pa marr frymë
Fatmir Terziu
Ka ditë që zgjohem me ligje
përhumbem pastaj në kuje që oshëtijnë pa zë
majave të padukshme të përditësisë,
herë më duken jugore,
herë me kremaditë veriore,
e pastaj vetëm mbulojnë fytyrën e tretur në qiell,
ka një ligjësi që godet pa marr frymë,
në skenat e tilla, ligjësitë zgjojnë veten,
hepohen,
harxhohen dhe zverdhen,
përpëlimë drite
nuk mund të ta puthë ballin,
si pika qelizë e një stalagtiti
sapo afrohesh
qoftë edhe një të shkëptur të sekondës
qoftë si një arsye e gënjeshtërt e vjeshtës
kuja ime i rrotullohet edhe mbrapsht botës
për hir të së vërtetës…
… të qaj me ligjet e jetës…
E këtë të gjithë e dimë
ka një ligjësi që godet pa marr frymë.
