Ka ditë, por s’ka dritë. Ka perde tek sytë.

Fatmir Terziu

Pyesin të mbledhur bashkë ditët,

e shumë pyetje mbesin për të vdekurit.

Ka një aradhë për makinën e ditëve që varrosen,

ndërsa e verbër është pamja e tyre edhe ditën.

Pyesin të shukatur në pëllëmbë të dorës,

duke lexuar verbërisht fatin e ditëve. Ka ditë

por s’ka dritë. Ka perde tek sytë

ata shtrihen përballë herë pas here në të lashtat e braktisura,

gjurmët e matjeve,

dëgjimi i hapësirave të mbushura me njerëz,

duke regjistruar thashethemet e pemëve.

Ata më kujtuan imazhet nga filmat,

ndjenjën për nënshkrimin e kortezheve që kalojnë

në bar të thyer nën gishtat e tyre me manakyrë.

Pyesin të shpërndara ditët,

e shumë prej tyre zhduken në errësirë.

Ata po u kërkonin të vdekurve udhëzime,

mënyrën se si dikush mund të kërkojë një varrezë,

duke bërë thirrje,

për të vdekurit e gjallë.

Të afërmit mbetën duke pëshpëritur me pasigurinë

nëse janë afër, apo jo, në këtë përrallë:

Ka ditë, por s’ka dritë.

Ka perde tek sytë.