Fatmir Terziu: KRYEVEPËR

Fatmir Terziu:

KRYEVEPËR

Shkula barishte, gjëmbaçë, radhiqe, ferra,

u luta me muaj të të kem në kopshtin tim,

mbeta një sy nga dritarja, e një nga dera,

me dashurinë për ty, pagëzova fatin tim.

Dashuria u deh nga bukuria jote e paparë,

i priste stinët me një drithmë në shpirt,

vinte pranvera, e të puthja bulzën e parë,

afrohej vjeshta, zverdhjen e ndjeja në mish.

Dy të tjerat: vera e thatë, dhe dimri acar,

mbetën një vegim i perceptimit tënd,

që kur të pashë ty për herë të parë,

përditë e më shumë po më çmënd.

Kam vite që kërkoj të gjej një emër,

ti them kopshtit: - Kjo është e veçantë!

Po trazoj mendjen, por thjesht në zemër,

vetëm një përceptim e kam të saktë.  

Larg stinëve, dhe përtej ligjeve të natyrës,

dua të bëj një projekt jo më në letër,

të pikturoj në sy nurin tënd të fytyrës,

që të quhet mes luleve si kryevepër.