Dallëndyshja

Fatmir Terziu

Sapo zbriti nga velat e anijet së lashtë

Dallëndyshja u shkel nga çizmet e trasha me lëkurë,

stomaku u palos, këmbët iu varën, krahët

ah, krahët mbetën në sytë e tyre, një figurë.

E ashtu sy më sy,

shkeljet vazhduan gjatë,

tërë dallëndyshet nga velat e rrënda ranë,

të Tjerët nuk kishin më kohë,

u munduan të iknin tutje larg, matanë.

Në ikje u shkelën mjaft.

E aty të tjerë dallëndyshe u vranë

u menduan gjatë për shkelësin e pashpirt

po, dhimbja ishte si helmi, një trisht.

E megjithatë vetëm qielli e kuptonte lart

ra shi dhe toka e gjitha u lag.

Dallëndyshja u shkund, u ngrit, lëvizi krahët,

për trupin e saj nuk kishte paq,

lotoi dhe sytë iu mbyllën me mall për fëmijët e saj

pastaj vetëm Zoti u afrua e puthi në ballë

dhe sytë ia palosi ngadalë.

Dallëndyshja iku, e nuk u kthye nga lart.