Cesare Pavezes: VERË …E NJË DASHURIE TË MUNGUAR

VERË …E NJË DASHURIE TË MUNGUAR

Ka një kopsht që bie në sy midis mureve të ulëta

me bar të thatë, dritë përvëluese

dhe me erëmim që vjen nga deti.

Ti e thith aromën,

shkund flokët, i kreh me gishta

dhe kërkon të largosh prej tyre gjithë kujtimet.

Kam parë shumë fruta të ëmbla,

të cilave ende ua dëgjoj zhurmën e rënies mbi bar.

Ndonjëherë e kujton dhe ti atë zhurmë

dhe vazhdon të trandesh nga fërgëllimi i gjakut,

po tani, jo.

Kthen kokën gjoja për të parë një mrekulli ajri

aty pranë, ndonëse mrekulli tjetër veç teje, nuk ka.

Vetëm në sytë e tu dhe në kujtesën time të ngratë

gjej diçka të njëjtë me mrekullinë.

Medet, duket se po flas kot.

Ndërsa më dëgjon vë re që fjalët e mia

pak të prekin

se je mes mendimesh të tjera që në fytyrën e qetë

të shfaqen me qartësinë e dritës së detit

që e ke pas shpine.

Kudo rëndon heshtja e shtypjes së zemrës,

distiluar me dhimbjen e kohës së lëngut të frutave kur

dikur

binin në tokë me gulmin tronditës, që s’do të më ndahet

dhe vazhdon të më më godasë akoma.

Shqiperoi: Harallamb Fandi