Vepra origjinale e artit për këtë revistë u krijua nga studentja e Kolegjit Harvard, Madison Shirazi, për përdorim ekskluziv të HPR.
Kejsi Demaj
Miqtë e mi ndonjëherë bëjnë shaka se kur prezantohem për herë të parë, para se të them emrin tim, them se jam shqiptar. Shqiptare. E njëjta krenari është e dukshme në zemrat dhe mendjet e shumë prej fëmijëve emigrantë nga momenti kur marrim frymën e parë këtu në një vend të ri. Duke ecur nëpër botë, unë mbaj me vete njohurinë, këmbënguljen dhe qëndrueshmërinë e njerëzve të mi. Ka diçka brilante të kesh qasje në një kulturë dhe gjuhë kaq të gjallë me zakonet që mund të ndajmë në një hapësirë të re me më shumë mundësi për ne dhe familjet tona.
Megjithatë, vendosja në këto hapësira të reja nuk është gjithmonë e lehtë. Prindërit, vëllai dhe unë erdhëm në Shtetet e Bashkuara nga Shqipëria pa para, shumë borxhe dhe zero kuptim të gjuhës angleze. E tëra që kishim ishte qëndrueshmëria e kulturës dhe zakoneve tona. Çdo ditë që atëherë ka qenë një kombinim i luftimeve, festimeve, trishtimeve, arritjeve, zemërimit dhe qetësisë. Unë e kam gjetur veten të ndarë mes dy vendeve që dua më shumë, pa mundur të deshifroj se ku i përkas më shumë. Ndërsa silueta e shqiponjës me dy koka mbi të kuqen vishnje mbetet dashuria ime e parë, yjet dhe vija përfaqësojnë betejat që familja ime ka kapërcyer.
Për shumicën e emigrantëve, këto përpjekje mund të duken dërrmuese. Por, si shumica e emigrantëve të tjerë, shqiptarët janë elastikë. Frika që na ankoron duket se zhduket kur kaloni oqeanet dhe kufijtë për mirëqenien e familjes tuaj. Prindërit e mi vinin nga fshatra që nuk kishin asgjë. Fshat. Në atë kohë, regjimi komunist ishte në kulmin e tij dhe varfëria u thellua. Shqiptarët u përpoqën për ushqim dhe jetuan vetëm për të mbijetuar - një ndjenjë me të cilën shumë ende lidhen ngushtë.
Verën e kaluar unë përjetova atë lloj jete dhe pashë ndikimin e saj në atë që ne jemi si familje dhe kush jam si person. Kam ecur nëpër rrugët e Beratit, me frikë nga shtëpitë e bukura të stilit ballkanik me dritare në dukje të pafundme të ngritura lart kodrave të thepisura. Pas errësirës, bukuria e qytetit u zmadhua nga reflektimet vezulluese të shtëpive të ndriçuara në lumin Osum pak më poshtë. Duke parë fotografitë e gjyshërve dhe nënës sime në të njëjtat vende që vizitoja, më bëri të ndihem si në shtëpinë time, sikur linja ime e gjakut të mund të më përqafonte edhe një herë pas një kohe të gjatë pa kontakt. Bukuria që kisha harruar me nxitim mbeti në ujërat e kristaltë të Ksamilit, në pamjet befasuese të Vlorës dhe në rrugët e mbushura me njerëz të Tiranës. Të ngjitesh në malet e thepisura për të parë shtëpinë e kasolleve të fëmijërisë së babait tim ishte një përvojë e thellë. Muret e tij jehonin me tingujt e të qeshurës dhe familjaritetit që u shoqëruan me zhurmat e dobëta të vuajtjeve dhe vështirësive që ai kishte hasur gjithashtu. Vuajtje. Nëse ka një gjë me të cilën çdo fëmijë emigrant mund të lidhet, është se sa e ndryshme dhe sfiduese do të ishte jeta jonë në vendet tona, duke luftuar për të gjetur mundësi për të pasur sukses.
Por migrimi gjithashtu ka vështirësitë e veta. Duke u rritur në një familje emigrantësh, kam parë se sa thellë shkon lidhja me paqëndrueshmërinë financiare. Prindërit e mi emigrantë punuan me orë të tëra, duke rrezikuar shëndetin e tyre për të ushqyer mua dhe vëllain tim. Ndërsa secili punonte në punë të shumta, prindërit e mi theksuan rëndësinë e një edukimi të shkëlqyer, kështu që ne kurrë nuk do të na duhej të duronim të njëjtën dhimbje, traumë dhe vështirësi me të cilën ata u përballën. Me mbështetjen dhe inkurajimin e tyre të palëkundur, unë u ngrita në sytë e xhaxhait Sam. Në çdo hap të rrugës, nëna ime më fuqizoi të përpiqesha drejt çdo ëndrre që kam pasur ndonjëherë. Mami. Shfrytëzova çdo mundësi që munda për t'i bërë prindërit e mi krenarë. Për t'i bërë ata të besojnë se udhëtimi i tyre këtu nuk ishte për asgjë. Për t’i bërë vlerë fatkeqësisë së tyre. Për të sjellë shërim në sëmundjen e thellë dhe të errët me të cilën përballej nëna ime. Për të shëruar eshtrat e babait tim nga puna e thyer e shpinës që bëri.
Herë pas here, pesha e këtyre sfidave më bën të pyes se si do të ishte jeta ime nëse nuk largoheshim kurrë nga Shqipëria. A do të kishte babai im flokë më pak gri dhe linja më të buta të holla? A do të isha më i lumtur? Mendime të tilla shpesh më mbajnë zgjuar natën. Por përsëri, mendoj, po sikur të mos kisha lindur kurrë në Shqipëri? Po sikur familja ime të ishte brezi i tretë ose i katërt amerikan? Unë kurrë nuk mund ta di me të vërtetë. Në vend të kësaj, unë kam zgjedhur të përqafoj atë që jam bërë për shkak të përvojave të mia këtu dhe atje. Unë jam një emigrant. Emigrant. Unë jam shqiptar. Shqiptare. Une jam amerikan. Amerikane.
Të dy identitetet më kanë bërë gruan që jam tani.
Të dyja kombesit më kanë bërë vajzen qe jam sot.
Burimi:
