MOHIM GJIFSHEHURASH
M'lan' pa atdhe gjifshehurat e majit
e n'rrjedhën e ngadalshme t'ëndrrave
m'i prenë dhe flokët
tundim për një trim dalë bese;
dhe më pas, mbi gjoks pëlhur' t'kuqe
sërish me dhunë m'lëshuan,
t'i përgjumja ndër të, ëndrrat e moçme.
K'shtu m'bën' ta shihja veten n'çaste muzgu...
E fshehtë për ty nga çdo anë t'isha,
pa e ditur kurrë
se ç'i lidhte t'ma mohonin atdheun.
T'shkret' n'gjoks e t'etur n'buz' m'bën'.
E di që një t'diele
kam për t'ia rrëfyer murgut k'të dhimbje
e pa atdhe kam për t'i thën' se m'lan'.
N'të kam për ta l'shuar dhe buz'qeshjen e fundit
edhe po t'mos e çojë te ti
sërish kam për ta lutur që gjifshehurave t'ua lë dhimbjen time.
Le ta thot' dhe ai, se imi atdhe i mohuar
isht’ gjoksi yt.
BREZA GRASH
Kur linda n’agun e s’mërkurës ia mbyllën shtëpis’ der’n e madhe t’mos m’i shihte syt’ bota, n’dritaret e heshtura kah udha perde t’zeza vu dor’ e fatit, mbi timen MË ran’ mallkime t’shumta e për GJYSHEN dhimbje t’re l’shoi dita.
N’krah’ s’më morën me dashuri, shkëndija urrejtjeje n’ball’ u rëndonin, shamizezat e ngujuara me ego burrash n’djep druri ma kufizuan dit’n e par’… T’mërkurën e zez’ për timen MË… timen GJYSHE… timen jet’ n’prag dëshirash.
Dhe emrin ma lan’ me der’ t’mbyllur n’errësir’ t’dhomës s’simes MËJE, larg dhe prej hënës mbyllur n’sht’pi t’heshtur fshati; ma shkruan fatin n’hajmali qafe e lan’ mbi MU’ urrejtje t’reja; teksa n’gjoks hën’ e natës s’par’ m’ra bashkë me lotët e simes MËJE, fshirë me cep t’shamis’ s’zez’… t’ziut fat n’breza grash.
Comments