Autoportret

Fatmir Terziu

E ndjej emrin tim brenda një letre

të ngjeshur në linjat e një emërtimi

deri në një lexim zyrtar pas çdo germe

idea dhe mesazhi i një mirëkuptimi.

Nuk ngas imagjinatën e strukur

dialogun e djersës si pikat e shiut,

brenda një libri jete të mbushur

nga fati i mirë e i bekuar i njeriut.

Për të njohur emrin tim në fjalor

depërtoj sytë e mi mbi çdo fjalë

e ndjej një ritëm dyfish në kraharor

kur gjej me kujdes germën e parë.

Rreth kësaj germe sillen sinonime

që emërtojnë ngjashëm si në korr

emra, mbiemërzime, plot ngjasime,

sytë e mi i seleksionojnë si me dorë.

E kur sytë ngecin në një pikë

gishti tregues zë e bën pakt

është emri im e them pa frikë,

“fat” edhe “i mirë” bëhen bashkë.

Kështu them se gjej veten time

në këtë libër të madh të jetës,

dhe pse mbeti në Gjendjen Civile,

i zgjedhur për hir të së vërtetës.

E di këtë fakt nga gjyshi im,

kishte dashur një emër të mbarë

nipit ia vura emrin “Fatmir”

të gjithë i kishte lënë pa fjalë.

Kur emri im tingëllon bukur

me kuptim në Gjuhën Shqipe

unë ndjehem më i lumtur,

që i përket kështu vetes sime.

Mirë, ndjehet sigurisht familja ime

ndoshta kaq thjesht si emër i mbarë

edhe me këtë poezi për ditëlindje

Fatmir, s’mbetet në vetën e parë.