Fatmir Terziu
… është momenti kur prek lëkurën e erës
sytë më ngjyhen brenda hapësirës si vezë ditëvere,
e huazoj Frymën që turret vrapandjenjëse
mendimet janë gropëza të thella që thithin diejt
ndërsa ndjej se jam pranë teje
s’bëzan,
s’shqetësohesh
në sy më prek një ajsberg i madh
e tretja sillet si një mot i pangopur me shi
derisa të ujtat humbasin formë dhe përmasë
në suprinën e lodhur të syve të mamasë…
… unë mbartem në diellza të tjera
që mbijnë vetvetiu në një kopësht të panjohur
në pritje të lodhura të përfjetjes
duke mos e kuptuar se këtë herë padashje po i ikja vetvetes.
Commentaires