Çaush Kullafi: Lindur dhe rritur në Uljaf të Letmit

Në Uljaf me Fetain, Rrënjët që nuk thahen kurrë

Shkruan : Çaush Kullafi

23.07.2025

Lindur dhe rritur në Uljaf të Letmit, një lagje që i qëndron kohës si një gur i qëndrueshëm, më lidhin kujtime të shumta me Feta Kullafin, me të cilin jo vetëm ndaj të njëjtin mbiemër, por edhe të njëjtën ndjesi për vendin, njerëzit dhe jetën. Uljafi nuk është një lagje e zakonshme,  është një vatër e vërtetë e fisit tonë, e mbushur me histori, me ndjesi dhe me kujtime që s’të braktisin kurrë.

Shtëpitë tona ishin pranë. Një shkëmb i ulët, thuajse simbolik, i ndante fizikisht, por në zemër nuk kishte ndarje. Ishim një. Aty mësonim nga njëri-tjetri, ndanim bukën dhe hallet, ndanim të ftohtin e dimrit dhe djersën e verës.

Kroi i Kazëz ishte burimi i përditshëm i freskisë sonë. Vajzat dhe gratë e lagjes mbanin ujë me boliera. Mjallica, përrua i egër në dimër e i qetë në verë , kalonte në anë  të lagjes tonë  dhe na mësonte durimin e rrjedhës dhe pastërtinë e shpirtit.

Lumi i Qarrishtës, që kalonte në fund të lagjes sonë, ishte si një rrip i kaltër që lidhte jetën tonë të përditshme me natyrën. Aty laheshim, qeshnim, ndonjëherë edhe qanim. Por lumi ishte dëshmitar i jetës sonë,  i dashurive të fshehta, i këngëve të vajzave dhe i thirrjeve të nënave që na kërkonin të ktheheshim në shtëpi kur binte muzgu. Uji i tij nuk ishte vetëm ujë: ishte kujtim, ishte pastrim, ishte jetë.

Bukën e merrnim nga e njëjta furrë. Aroma e saj, kur vinte .në pikën e shitjes,  përhapej në gjithë lagjen dhe ishte si një lajm i mirë për të gjithë. Gëzimet dhe dasmat i bënim bashkë. Dy oxhaqe, por një sofër. Fiset ishin të lidhura jo vetëm nga fisi, por edhe nga zakoni, nderi dhe dashuria. Në ato kohë, dashuria mes njerëzve kishte një tjetër kuptim. Ishte më e sinqertë, më e natyrshme. Njerëzit e ndihmonin njëri-tjetrin pa e matur me përfitim, por me ndërgjegje dhe nder. Fjalët kishin peshë, por dhe heshtja kishte kuptim.

Pas shumë vitesh, ndarja fizike nuk e kishte zbehur kujtimin. Rastësia na bashkoi sërish me Fetain në plazhin e Velipojës. Aty, larg gurëve të Uljafit dhe zhurmës së Mjallicës, me bashkëshorten e tij Fatmiren, një vajzë nga lagjja jonë, dhe me miqtë e tyre të afërt Sajmir Bajramin  berberin e njohur të Librazhdit, dhe bashkëshorten e tij, Bedrije Bajramin,  mësuesen e letërsisë, kaluam disa ditë që më ngjallën shumë ndjenja të thella.

Njerëz të thjeshtë, por me zemër të madhe. Me njerëz të mirë kalohet bukur, sepse e mira sjell të mirën. Në ato ditë rikujtuam të kaluarën, qeshëm me histori të vjetra, kujtuam njerëz që nuk janë më dhe ndamë shpresa për fëmijët tanë.

Një kafe në lokal, me Fetain dhe Fatmiren, nuk ishte thjesht një takim, ishte një ringjallje e lidhjeve të gjakut, e respektit që duhet të kemi për njerëzit tanë, për ata që ndajnë trungun me ne. Të takosh dikë nga fisi yt është si të shohësh veten në një pasqyrë të së shkuarës dhe të së ardhmes.

Sot më shumë se kurrë, kur lidhjet po zbehen, kur kohët  po ndryshojnë, duhet të rikujtojmë dhe të nderojmë rrënjët tona. Sepse rrënjët nuk janë thjesht emra në një pemë familjare,  janë gurë në themelin e shpirtit tonë.