ZONJA P.

ZONJA P.

Tregim nga Kozma Gjergji

-Ti kallzon këndshëm. Anipse disa ngjarje janë të njohura, më pëlqejnë për vërtetësinë dhe mënyrën si i rrëfen. Shikimi dhe interpretimi i ri është tregues talenti. Ta kam zili dhuntinë. Gjynah që s'je bërë shkrimtar! Unë anoj më tepër nga historiani…, -i them zotëri Çerepit, duke tokur gotën me të tijën.

Të qeshurit me krisma për komplimentin ia hedh përpjet mustaqet si të misrit. E vonon paksa vijimin e dialogut të shijojë kënaqësinë e zbulimit nga unë. Pastaj më ngulë ata sytë prej gjeli serbes dhe me familjaritetin fals të të mëdhenjve ma kthen.

-Oh, të paça, kurrë s'më ka shkuar në mend për shkrimtarë. Edhe sikur ta dija që kisha talent, absolutisht nuk do e fusja veten në stërmundime pa bereqet. Pasioni im mbetet politika. Ajo po, t'i jep shpejtë e bujarisht të gjitha: pushtetin, paranë, luksin, qejfet…

-Kushdo ka preferencën e vet. Pa të shohim çdo na tregosh sot?

-Mbase asgjë. I biemë kotë teneqesë. Isha pardje tek të tanët t'ju shprehja merakun që t'i linin cic-micet me njëri-tjetrin dhe i kthenin të gjitha tytat vetëm mbi këtë pushtet vampirësh.

Ndërrova mendje e u tërhoqa kur vërejta që s'kishin as dëshirë e as interes të më dëgjonin. Seç ndihej një lloj ambientimi me të keqen. Edhe disa skifterë sfidonjës m'u dukën se qenë shëndërruar në pëllumba. Hane-hane të krahasohen me ne! Ndoshta të tillë përshtypje e kam nga pakënaqësia për mosarritjen e atyre që presim…

-Ke të drejtë. Të sotmit nuk janë aq idealistë sa e si ne, janë më të ftohtë e realist. Kalkulojnë mirë për cilin duhet të rrahin shuplakat e kujt t'i vënë bërrylin. Mbi të gjitha për ata që kanë në dorë benefite, siç është për shëmbull Zonja P., e cila ka zotësinë e Perëndisë që e kthen ujin në verë. Të bën drejtor, prefekt, shef policie, ambasador…

Enigmë e madhe kjo, që dhe tani pa ndonjë pushtet të rëndësishmë i shkon fjala! Dua të të pyes për këtë, por shumë më tepër jam kurioz të di qysh ke mundur të krijosh me të një miqësi të ngushtë?!

-Do të tregojë açik, se ty nuk të mbaj të rezervuara. Fuqia e Zonjës P. vijon për inerci të posteve të larta që ka mbajtur. Ka qenë në parti si një lloj çentrali, dhe plotë nga këta që drejtojnë janë fishat e saj.

Përsa i përket miqësisë time, ma ka sjellë fati. Unë dhe ajo e kemi origjinën nga i njëjti fshat. Çdo verë, në kohën e fëmijërisë, e kalonim atje, tek gjyshërit. Ndodhi të isha i preferuari në lodëra e aventura. Ia përmbushja të tëra dhe e mbroja. Ja një nga rastet e fillimit. Kur ajo pa në lumë tufën me rosa, rika, pata e biba, dhe ngaqë kujtoi se do mbyteshin shpërtheu në të qara e alarmuar, unë menjëherë hyra në ujë e i nxora. U kënaq e më përqafoi.

Me rritjen i ndryshonim dhe lodrat sipas dëshirave. Pëlqenim shumë kaluçin, një lojë e guximshme, argëtuese e që të fuste dhe në ngasje.

Tifozi ynë i apasionuar ishte xha Trifoni, një plak hokatar e qejfli. Na ndiqte vazhdimisht gjithë kërshëri. Lëpinte buzët tek përpinte me sy grabitqari hiret në lulëzim të Zonjushës P.. I afrohej hera-herë si për ta ndihmuar dhe e ndukte me duar, duke i thënë se do bëhej e famshme në kalërim.

Desha të hakmerresha ndaj tij, dhe e gjeta mënyrën. Ai për të shmangur vapën, pushonte zakonisht pasdreke tek shtrati nën hijen e pemëve të oborrit. Shijonte një gjumë të bukur në freski e këngë gjinkallash. I shkova poshtë shtratit e i thirra.

-Xha Trifon, o xha Trifon, zgjohu dhe eja të ikim.

M'u përgjigj nëpër gjumë.

-Ëëëë! Ku të shkojmë?!…

-Atje matanë…

-Ku matanë? Cili je ti?…

-Nuk më njeh?

-Jo…

-Jam Vdekja, Vdekja jote…

-Ouuu!…, -klithi i trëmbur e u ngrit hovas, rrëmbeu shkopin e m'u vërsul këmba-këmbës, duke më sharë: "Maskara! ", "Qen bir qeni! ", "Edepsës! ", "Dale të ta tregojë!... "

Kur e mësoi Zonjusha P. u shqye gazit dhe më afroi më akoma. Koha ecte shpejtë dhe si pa kuptuar hym në moshën e adoleshencës plotë me vlime e trazime. U dhamë pas natyrës. Notonim e gjuanim peshkë në liqen e lumë, ngrinim gracka e leqe për të kapur zogj.

Zbavitja më tërheqëse ishte ndjekja e vrapimeve dhe ndeshjeve të kafshëve, në veçanti skenat e ndërzimit. Ky teatër, vetëm me gjeste e veprime instiktive ashtu krejt në liri, habitërisht na godiste më fortë se ai i fjalës artistike. Na yshti e tundoi aq padurueshëm sa unë dhe Zonjusha P., si të qem marrë vesh, u nisëm në heshtje drejt pyllit dhe mëkatuam. Ah, ç'them! S'duhet ta quaj kurrsesi mëkat gëzimin më vezullues të jetës time! Edhe tani që e rikujtoj ndiej në buzë shije lulesh e mjalti. Sa e bukur dukej jeta, dhe as e mendoje fare që mbi tokë ekzistojnë epidemi sëmundjesh, katastrofa, tërmete, luftëra shfarosëse e çmenduri tiranësh, të cilat mund të sjellin fundin e botës.

Pushimet dhe aventurat në fshat i mbylla përgjithmonë me një akt heroik. Zonjushës P. iu vardis keqas një nga djemtë e rritur. Reagova guximshëm duke i treguar muskujt, ndonëse përballja me të ishte si e karçinit me cjapin.

Në epërsi fizike dhe i zemëruar nga refuzimi përbuzës i saj, ai më goditi me një grusht të tmerrshëm sa më copëtoi samarin e hundës. Më mbuloj gjaku e humba ndjenjat. Përfundova në spital, ku iu nënshtrova një operacioni shpëtimtar. Që atëhere i artikuloj fjalët me tinguj hundor. Kështu pra, e vulosa me gjak miqësinë me Zonjën P.

U shkëputëm krejtësisht nga njëri-tjetri përtej një dekade, dhe u rilidhëm në lëvizjen për demokraci, ku ajo shkëlqeu me angazhimin, inteligjencën dhe sidomos me bukurinë aq magjepsëse.

-Po, po, të zgjon epsh edhe tani.

-Do e quaja humnerë plotë lule të rralla, ku goxha burrave me pushtet u janë marrë mënd dhe kanë rënë brenda. Ajo nuk ka dhënë asgjë pa përfitime të mëdha. Duke ia njohur vetes aftësinë verbuese shprehej shpesh: "Kur e sheh së afërmi një burrë i bie vlera."

Nuk i shpëtoi dot kurthit të bukurisë e dinakërisë së saj dhe i hekurti zotëri Hulo, i cili mbante distancë nga femrat e s'i qeshte kurrë buza me to. I qe ngulitur bindja se ishin mishërimi i të këqijave: patën marrë më qafë kuadro me peshë e shkatërruar familje, ishin shkaktare grindjesh deri dhe lufte midis shteteve…

Vunë bast të fortë me Zonjën P. për një provë me të. Ia vlen të them se Huloja i printe kauzës të kthimit të pronave ish pronarëve dhe mbështetjes për kapitalistët e rinj.

Për bastin u shfrytëzua një bashkëbisedim kushtuar kësaj problematike. Për të mos e bërë të lodhshëm takimin, në tavolina patën vendosur fruta e shishe me ujë e verë. Zotëri Huloja ndryshe nga të tjerët kishte siguruar e pinte si gjithmonë po atë markë vere që e preferonte. Pranë tij qëndronte enkas Zonja P., e cila e kapi këtë hollësi dhe iu drejtua.

-Aman ore, zotëri Hulo si nuk t'u mërzit e njëjta verë vazhdimisht! Të është fiksuar që si kjo s'gjendet tjetër. E ke gabim. Ka plotë të tjera shumë herë më të shijshme. Ndërroje një herë dhe ke për të më dhënë plotësisht të drejtë e falenderuar. Dëgjo: Mos u mërzit me Perëndinë pse na ka pajisur me kuriozitetin dhe nepsin të provojmë e shijojmë dhe lloje të tjera…

Ai u ngrys nga fjalët e saj që iu dukën si grerëza të bezdisshme. Ajo avancojë. Iu afrua më ngjitur joshëse e provokuese. Kur pa që s'kundërshtoi, befas, ashtu si pa të keq i hodhi dorën te organi gjenital duke e shoqëruar veprimin me ca të qeshura melodioze. Ndërkohë u shpreh.

-Uaaa, ky qënka grua! Frosh fare! I paska fluturuar bilbili!… Dhe kërkon të na bëjë me prona, kur për vete është pa gjë hiç…

Shpërthyem në të qeshura. Zotëri Huloja, ndërsa mbeti si i goditur nuk ia largoi dorën asaj. Kaq u desh dhe Zonja P. e fitoi bastin.

-Shaka e rëndë! Ç'burrë ka?

-Si të të them! Një koqe budallai! Hiqet mendimtarë që tjerr veç moralizime bajate. Ajo e mbanë sa për dekor. Gjithë vëmendjen e kujdesin ia kushton qenit. Sa herë jam takuar me të dy bashkë, kam vërejtur te ai një gëzim si të ndryshkur e nga zori…

-Ç'e do atë jetë!

-Duhet t'i mbajë lidhur ndonjë interes që i leverdis si njërit dhe tjetrit. E di sa hakmarrëse është! Bah, ç'frikë përhapi kur shpartalloi një tip nga ata, siç themi ne andej, gurë që thyen çekan dhe horr horri. S'di pse ai e lëshoi gojën aq ndyrë kundër saj! Hiqmu sysh ti moj çimkë e keqe, iu hakërrye kërcënueshëm. Shiko një herë se ç'bëhet nën fustanin tënd, e pastaj merru me mua…

Pas kësaj mbi të ra hakmarrja e tmerrshme e Zonjës P..Iu shkatërrua krejt karriera dhe konfiksuan pronat. Jeta iu bë e padurueshme sa u shtrëngua të largohej jashtë vendit.

-Ti ke përfituar prej saj? A të është dashur të të ndihmojë?

-Gardhi me mbështetje nuk rrëzohet nga era.

-Mbështetjen dhe shërbimet t'i ka ofruar miqësisht apo me pagesë?

-Oh, jo, jo! Unë s'kam patur nevojë. Vetëm një herë i kërkova drejtëpërdrejtë një nder, të cilin ma plotësoi si për vete. E kisha peng të bëja dhe unë diçka ndaj dikujt, që m'u gjend si baba në fillimet e karrierës. I shkova në zyrë e ia shtrova konkretisht nëse mund të më ndihmonte për të sistemuar një njeriun tim si atashe ambasade.

-Megjithë qejf, -m'u përgjigj tejet e gatshme dhe pyeti.

-Ç'di të bëj ky njeriu yt?

-Oh, -ia ktheva me humor, -është mjaft i zoti të mbars të shoqen. Ka katër fëmijë.

-Mjafton kjo për atashe? -shtoi.

-Plotësisht, se zotëron dhe tre diploma universitetesh e është llafazan triblues…

-A di ndonjë gjuhë të huaj?

-Çobanishten e qanë. Prandaj do qe më e përshtatëshme të emërohej në ambasadën tonë në Rumani ose Moldavi. Kaq dhe i shlyeja nderet që më ka bërë xhaxhai i tij, i cili s'pati fëmijë, e këtë djalë e konsideronte birin e vetë. Ka qenë kuadër i rëndësishmë. Me siguri duhet t'iu kujtohet emri S.T.

-Si jo, madje kemi punuar bashkë në një nga ambasadat. Burrë fisnik! Sa na ka tronditur kur dha shpirt, për fatin e keq, në një nga bordelot. E lakmonte shumë atë të shkretë! Paguam rëndë që ngjarja të mos përhapej e bënte bujë. E tërhoqëm trupin pa jetë natën në fshehtësi, dhe pastaj shpërndam njoftimin në variantin tonë.

Shtypi i shkruar dhe elektronik i krahut tonë e pasqyroi drejt, si një kuadër mjaft të devotshëm e përkushtuar, i cili vdiq papritur nga infarkti në krye të detyrës. Pasoi një lumë lëvdatash për të ndjerin, që kulmoi me akordimin e titujve Qytetar Nderi i Qarkut dhe Nderi i Kombit, njësoi sikur të kishte kryer heroizma shpëtimtar.

Mirëpo çdo gjë me tepricë është e dëmshme. Na krijojë kosto. Nxiti xhelozi e dyshime te opozita e atëherëshme, e cila gjurmoi e gërmoi dhe arriti të zbulonte të vërtetën e vdekjes. O Zot, si na ka sulmuar me tërë ato palavira!...

Kështu miku im, këto janë shkurtimisht disa nga nyjet e lidhjes të miqësis me Zonjën P., e cila ende hipnotizon me bukurinë dhe sundon me zgjuarsinë.