ZJARRTH GURI

Odise Kote

ZJARRTH GURI

Ky zjarrth i strukur gurit dëshmitar,

kimerë e prushtë kohe, cep më cep.

Verës së thatë, të nxehtë, të bardhë,

mokër dhe harrim, buh, buh, buh, si eshkë.

Rrezik a lojë, përshkëndijë e dritë,

e njëjta gjuhë flake, xurxulli e çjerrur.

Përmbysje kujtese, fantazma mahish,

thagma të reja nga profetë të dehur.

Shpresa krahëthyera, shkulur vragë,

mëngjesit lafsha gjeli, pak erotizëm.

Sorra pafund qiejve krra-krra,

kambana durimi plasaritur.

Ky zjarrth guri me surba verbi a jerm?

na djeg, na pjek, rrotullamë e shkrumb.

Verës së thatë, të bardhë, të nxehtë.

ditët i ngjyen me pah të bruztë.

Këtë zjarrth guri, dru e gjeth vdekur,

qytetit tejpërtej, mbretëri e egër,

të verdhëdhemë si e një bote tjetër,

veç uji e deh me aromë të belbël …

PREKJA ...

Pikoi si muzikë e mbrëmjes përqafim i beftë krah mê krah,

u përçikën buzë dashurie ndën pemē

dhe thurima horizontin e përflak.

Ndjesia e prekjes a trill i triumfit, shkrepi si ekstazë dritësore,

instikti qenka art pa qëllim, fshehur udhëve misterioze.

Dhe fluturon trubulluar rrathëve qiellorë që të çojnë atje tek kthimet,

fryma – bëhet shpejt metaforë, që ëndërron shtegtimet.

Çfarë gjuhe flitka prekja e buzëve që përrallat e gjyshes i çmend?

Thelloma të vetvetes papritur zgjohen, ato që s'merren dot me mend.

Fryjnë afshe e grisin cipara qetësie, mbi syprinat e gjëra të përfunduara,

botë të reja hyjnë ndër ne, mbretëri të amëshuara.

Hyjnë ngjyrat, rrëketë dhe tingujt, a s'është brenda saj e tëra gjithësi?

Poeti i përulet rastit, shpirti i vdes bukurie ndërsa bëhet njeri…