Një çift i dashuruar kishte gdhendur dy emra,
mbi lëkurën e një ahu degëgjerë e shtatgjatë.
Afrova sytë, te nyjet e pemës me dy zemra
dhe i fola me gjuhë pemësh, trungut kryelartë:
-Jam një mik i pyllit, që nga djalëria e hershme
dhe gjuhën e drurëve e kam mësuar atë mot,
kur gdhendëm emrat e dashurisë së pavdekshme,
me vajzën që mora grua, dhe ende e kam sot.
Trungu më tha: - S’mund të flas gjatë me një njeri,
që e njoh ndryshe, nga kujtesa e rrathëve të parë,
ku si çdo dru, kam rrathët që krijoj në brendësi,
derisa të digjem nga rrufetë, a pritem nga druvarë.
-Mund të më bësh vend, o dru, të hyj në trungun tënd,
si mik i vjetër i trungjeve pyjor, të flasim shtruar!...
- Ç’do më thuash, o njeri, - tha trungu me ton të rëndë, -
kur emrin që ke gdhendur, s’e ke më në zemër shkruar?!
-Nga e di ti, o dru i moçëm, kur me gruan përkrahu,
ne jemi po ai çift, që rrathët e tu kanë regjistruar;
Kemi mbjellë e rritur tre filiza të rinj, si drurë ahu,
që bëjnë hije në pyllin njerëzor, të botës bleruar...
-Nëse jeni bashkë s’do të thotë, se ende keni në zemra,
emrat e gdhendur, në trungun e zanafillës së dashurisë;
Derisa në zemrën tënde, kanë shkruar emrin disa femra,
nuk dihet, kujt i përket zemra jote, e ndarë shumëfish!...
-Heu!... hap një zgavër, të ta tregoj zemrën në dritë,
ku ruaj të gdhendur emrin e asaj, që kam në shtrat!
-Ik se s’ma hedh dot, o zemër-gdhendur nga tradhtitë,
që ka fiksuar, kujtesa e rrathëve të mi, në vitet e gjatë!
Çudi, psherëtiva, pasi u ndava me trungun, i mërzitur,
thashethemet regjistrohen edhe në drurët jetëgjatë?!...
Por njeriu nuk rron sa drurët e pyllit, për të pritur,
të shuhen përgojuesit, nga kujtesa e opinionit përqark!...
