
Nga N. Abilekaj
Vetëm lavdia ime është e merituar
Uroj ata që e kërkojnë, e gjejnë dhe e meritojnë vlerën.
Ligështohem tek shoh se si rrëmbejnë, rrethohen me drita, madje me kurora diamantësh, antivlerat.
***
Nuk e kam pritur kurrë kohën të vijë. Gjithnjë jam nxituar të vete te koha, ta kaloj kohën. Në se dalja përpara nuk më sjell kënaqësinë organike, askush nuk mund të më ndalojë për t’i dalë nga mbrapa, për të gdhendur sfidën mbi shpinën e saj.
Unë jam vlerë siç edhe do ta shihni.
E thashë dhe duhet të më besoni.
Përjashtoni çdo grimi dyshimi!
***
U linda në shekullin iks. Nëna, e lindur dhe e rritur në shekullin pararendës, u pataks:
“Ku u ngjiz ky fanua?!”
E trembur se mos këto fjalë përktheshin si mallëkim, më shtrëngoi fort në gji. Pastaj, më puthi gjatë në ballë.
“Nuk ka faj askush”, u justifikua.
“Krismat e luftrave paskan hyrë në gjakun dhe shpirtin e tij akoma pa rrëshqitur nga shpella ime”.
Mirë e shpjegoi. Krismat këtë mision kanë; t’i prishin ritmin kohës.
Sfidojnë fjalën, mendimin, bashkëbisedimin, mirëkuptimin dhe bashkëkohësinë, tha Dikushi.
Nëna ime tërë kohërat ka qenë e mençur, veçse ato gjëmimet rrotull ia kanë çuar për dhjamë qeni mençurinë. Prandaj e ka zgjidhur mos-humbjen e emrit me fuqinë e zverkut dhe me gjakun e venave.
Me gjak ka bërë të vërshojnë lumenjtë.
***
Ishte shekulli i vënies në realitet të slloganit: “Secili sipas aftësisë, secili sipas nevojës”. Në fakt, personalisht unë, nuk dallohesha për aftësi të mjaftueshme, veçse (mos u çuditni!) isha i panginjur me plotësimin e nevojave. Nevoja ime më e qenësishme drejtohej tek afirmimi, tek ekzistenca e egos sime, tek lavdia apo fama.
Pikërisht kjo më mungonte.
Kështu që, zbulova çastin kur koha filloi të rridhte drejt epokës së nënës sime. Atje pranohej si e moralshme të ishe i panginjur, të përdorje tërë arsenalin e trupit, të shpirtit dhe, i ndihmuar nga objektet e natyrës, apo të krijuara prej njeriut, deri në realizimin e qëllimeve të jetës.
Ju e dini, na thoshte i dituri Kofina, që qëllimet e jetës janë të pafundme, ama gjithkush përzgjedh rehatinë (kryeqytet, pushtet, para), vilën e bukur, vajzën e bukur, makinën e shtrenjtë dhe lavdinë.
Patjetër lavdinë.
E quajmë edhe famë, shtonte.
Me seriozitet olimpik, përfundonte:
Kam shpresë të gjallë që e dini se qëllimet kaq këndellëse të jetës nuk të lënë të afrohesh pa dhënë prova dinakërie (dinakëria është mençuri superior), grykësie, shtytëse, shtypëse, egërsie.
Prova këto që i shkojnë për shtat çdo krijese të perëndisë.
Kam pështjellimin sikur prej këndej zë rrënjë edhe lavdia, deri te pavdekësia!
*
U nisa. Duhet të bëhesha Lej Fen.
E dini kush kishte qenë Lej Feni? Biri i lindur në fantazinë djallëzore të Maos. Njeriu i ri i cili dëshirë të pakthyeshme kishte vetmohimin për idetë e Padishahut. Lutej ta lodhnin, t’i shkulnin shpirtin, t’i thërrmonin eshtrat, ta digjnin në zjarr vetëm e vetëm të bëhej shembëlltyrë sakrifice, të bindte turmat se flijimi për idetë e Perandorit është përjetësi.
Veçse Lej Feni im duhet të ishte më i përsosur, duhet të shfaqej brenda selisë së Padishahut. Pikërisht, pranë oxhakut të tij.
Hartova planin e ditës dhe afatgjatë. U përbetova për dinakëri, vendosmëri dhe shumëfytyrësi.
E fillova me vjersha. Pastaj, poema, tregime, novela, drama, skenarë filmash, romane.
Të gjitha siç i donte Ai.
E binda. Më birësoi. Kur gaboja, më fërkonte kokën. Ky fërkim i kokës ishte i njëmendt me famën. U bëra i famshëm. Përjetoja pavdekësinë.
Veçse, Padishahu paskej qenë i vdekshëm.
Sado që u bëra fli, pas mbulimit me baltë të Atij, pashë që nuk kisha mundur të ndryshoja udhën e mendimeve të nënës dhe të atyre të tjerëve rrotull zemrës së saj.
Lej Feni i nënës sime nuk mundi të gatuhej asnjëherë.
Kaq vonë vura re se edhe tek njerëzit rrotull meje, megjithëse më kishin përkëdhelur, duartrokitur, dekoruar, shumëvlerësuar, Lej Feni nuk kishte gjetur strehë. Ata e dinë arsyen.
Ama, nuk kuptoja se si, s’kuptoja as pse trembte nënën (edhe shumë të tjerë) ajo fytyra e vockël verdhacuke e kinezit.
Fytyra të tjera kërkonte nëpër qiell e uruara nënë, por sapo ngrinte vështrimin lart, shpërthente një bubullimë.
Pas bubullimës suleshin vrikthi për të fshehur qiellin ca re me ngjyra verbuese, frikëndjellëse.
Nga ato re rrokulliseshin plisa, gurë, gjyle topi, emetoheshin flakë të kuqe. Më të kuqe se vetë flaka. Kaq duhej për të varrosur në skutën më të thellë të shpirtit dëshirën e gjetjes së fytyrave të dëshiruara. Në këto rrethana, fytyra si monedhë e zverdhur e atij kinezit të stamposur në letër, mbetej e preferuara e pashmangshme.
Kështu mendoja, por paskej qenë gënjeshtër e madhe. Ai model dhe ajo fytyrë u tretën me çurkën e pare të ujit.
Bashkë me të u tret edhe fama ime.
***
Koha lëkundej majtas-djathtas sipas ritmit të stuhive njerëzore. Afirmimi im fammadh nuk më shfaqej në asnjë nga anët e horizontit.
Po, më parë duhej një fushatë e stërmadhe për të pastruar bëmat e epokës së Padishahut. Angazhova qindra miq, hyra në labirintet e dhjetëra librarive dhe bibliotekave. E pamundur. Dikujt i kishte interesuar publikimi me qosh më qosh i veprës sime.
Me siguri, Atij.
Më mbeti vetëm një zgjidhje. U duhej dalë përpara lavdirrëmbyesve, lavdipërvetësuesve, lavdimerituesve.
Këta të fundit, lavdimerituesit, gjendeshin në vitet ’30. Më tej, në vitet ’20. Akoma më përpara.
Kërceva drejt vitit 1890. E braktisa, e vërvita shekuj larg Lej Fenin. Tani unë, në se doja të gjeja lavdinë time, duhet të isha Ismail Qemal, Isa Buletin, Gjergj Kastriot. Qoftë edhe Ali Pasha.
Duke mbrapsht nxituar, në vitet e fillimit të shekullit të njëzetë, të cilin sapo e pata shkelur, u njoha me ata që ngritën flamurin. Doja t’i imitoja. Patjetër duhet të ngrija edhe unë një flamur. Duhet të ngrija një flamur në njëqindvjeçarin e nëntëmbëdhjetë sepse kështu (kështu dhe vetëm kështu) fama, kurora e lavdisë, biografia e nënës do të shkruheshin mbi lëkurën time të rimët.
Nuk ishte e mundur. Ndoshta, as ishte e thënë.
Kjo ambicje u shua.
Vazhdova me durim lavdilakmuesi marshimin tim në drejtim të kundërt të kohës. U takova me nënën, e lashë në rrugën e saj, i zura rrugën Napoleonit, Skënderbeut, Teutës, Gencit, Pirros, Aleksandrit derisa, i dështuar në këto zënie udhe, u sosa te epoka e luftës me ura zjarri.
Rrethanë më të favorshme nga kjo që zbulova, me këmbënguljen e ndershme deri në satanike të tharmit tim lavdimeritues, nuk mund të më dhuronte asnjë perëndi. Skena me interes të tillë përthithës nuk më kishte zënë syri në pesëdhjetë shekujt e jetës sime. Madje, gjithë teatrot e dheut i pata vizituar e gërmuar, gjithë ekranet; televizive, kompjuterike, celulare të sajuara i pata vrojtuar veçse, të tilla skena që të përpinin shpirtin tim, jo, jo, nuk pata parë me sytë e mi. Gjthkund më thoshnin:
“Lavdia gjendet në kohën dhe vendin e duhur”.
Saktësisht, këtu ishte vendi dhe kjo ishte koha që duhej.
I frymëzuar, rrëmbeva një urë të ndezur, rrëmbeva disa ura të ndezura, rrëmbeva pyje të ndezura dhe e çova botën atje ku kishte nisur.
*
Toka u shndërrua në sferë zjarri. U zhyta brenda saj dhe fitova lavdinë e kërkuar.
Ju e kuptoni sa mirë ndjehesha në llavën e lavdisë sime.
Ju e kuptoni se lumturia ngjan.
E kapa lavdinë për së gjalli dhe po e jetoj i njësuar me bërthamën e zjarrtë. Askush prej frymorëve nuk e rrezikonte këtë lavdi, sepse askush nuk ekzistonte.
U bëra njëshi.
Planetari u bëra.
Urrraaa!
Zero le të mbetet, zero le të bëhet çdo krijim njerëzor që do të jetojë mbi a jashtë kurorës së lavdisë sime!
Edhe pas kësaj që ndodhi do të vijë dita e paparë kurrëmë, kur do t’ju mbledh kokë më kokë dhe do të duartrokisni (me siguri edhe do të brohorisni) për lavdinë time të merituar.
Vetëm për lavdinë time, sepse vetëm ajo është e merituar.
Në se mungon kjo ditë, tërë kapërcimet marramendse nëpër kohë do të shkonin dëm, zjarri që ndeza do shndërrohej në hi ngjyrëgri.
E dua, e pres atë ditë.
Sikur të mos vijë do të thotë se paskam lindur e jetuar brenda vdekjes sime.
"Një grimcë e vogël kompakte e një substance, prania e sëcilës, është e prekshme dhe fortë". Kështu mund t'a emërtojmë UNIN e këtij rrëfimi filozofik. Autorit I është dashur të na marrë për dore dhe të na gjezdisë në kohë e shekuj të shkuar për të na bindur mënçurisht mbi . . .antivlerat. Urime! Xingografia!
"Një grimcë e vogël kompakte e një substance, prania e sëcilës, është e prekshme dhe e fortë". Kështu mund t'a emërtojmë UNIN e këtij rrëfimi filozofik. Autorit I është dashur të na marrë për dore dhe të na gjezdisë në kohë e shekuj të shkuar për të na bindur mënçurisht mbi . . .antivlerat. Urime! Xingografia!
"Një grimcë e vogël kompakte e një substance, prania e sëcilës, është e prekshme dhe e fortë". Kështu mund t'a emërtojmë UNIN e këtij rrëfimi filozofik. Autorit I është dashur të na marrë për dore dhe të na gjezdisë në kohë e shekuj të shkuar për të na bindur mënçurisht mbi . . .antivlerat. Urime! Xingografia! 20, korrik, 2020!
"Një grimcë e vogël kompakte e një substance, prania e sëcilës, është e prekshme dhe e fortë". Kështu mund t'a emërtojmë UNIN e këtij rrëfimi filozofik. Autorit I është dashur të na marrë për dore dhe të na gjezdisë në kohë e shekuj të shkuar për të na bindur mënçurisht mbi . . .antivlerat. Urime! Xingografia! 20, korrik, 2020!
"Një grimcë e vogël kompakte e një substance, prania e sëcilës, është e prekshme dhe e fortë". Kështu mund t'a emërtojmë UNIN e këtij rrëfimi filozofik. Autorit I është dashur të na marrë për dore dhe të na gjezdisë në kohë e shekuj të shkuar për të na bindur mënçurisht mbi . . .antivlerat. Urime! Xingografia! 20, korrik, 2020!