Vatra ime gjithnjë rri e ndezur në mua Ajo më jep ngrotësi shpirti dhe trupi Aty ku i ka rrënjët identiteti im Aty rri peng mendimi nga truri e zemra ime Që i kam t’përflakur , t’përgjakur, përherë n’salvim Herë-herë i prerë shkurt për tu shartuar Por ndër Mote të Mëdha qitje piptha nga rrënja Prapë, tufa grifash qiellzinj, ta kthetronin trupin Madje të lakonin nëpër rasa e deklinacione Perandorë e Perandori, pushtues qiellzinj Por ty ishe dhe mbete për mot Me emra t’vjetër e t’ri deri më sot Dhe vatrën e mba të ndezur në mija vjet Me emrin tënd unik, t’gdhendur n’shpirt, Përgjatë historisë sate përplot emocione Kohësh të lashta e të reja, sot e mot! (gjamash pa lot)
Comments