Vasiliqia

Pashaliman

Nga Fatmir Terziu

Bregu është një dënesje. Kuis si një pëllumb i plagosur.

Dregëllin një thirrje e dhimbshme,

e stampuar ushtarakisht,

pulëbardhë fluturuese që do të flatërrojë,

mbi një stërkalë të tendosur,

ka ferr dhe dhimbje që ka parë,

dhe në të ka dashuri.

Vizionet janë kaq afër, bluja është melhem,

zbresin me diellin mëngjeseve,

buzëqeshjet, shpirti i tyre i lehtë.

Bregu është një dënesje

kurioz,

dhe me erë,

është një këngë e mbetur dallgëve lakmitare.

shkëlqen mu para meje,

aq afër, aq e qetë,

e megjithatë, kush po këndon, nuk dëshiron ta dëgjojë,

brenga e saj është një këngë e lehtë.

Vasiliqia

Ka nur,

ka dashuri,

ka lutje në pafundësi.

Mbi bregun tjetër.

Është një ëndërr,

jeton patjetër.

Mbi bregun tjetër.

Ka një mit,

ka një rit të vjetër,

ka një arsye më shumë,

ka një Kishë

Ku mbeti ajo? Kush lutet atje?

Aty ende luten shpirtërat,

aty deti lexon ëndrrat

dashuria e solli në këtë pikë

në një ditë ajo me bukurinë triumfoi,

triumf për të bekuar?

A po u ngrit këtu për të treguar

të fshehtat e Pashait të dashuruar

ende këtu ka nur,

ka lutje,

ende këtu bëhet dashuri

dhe të gjithë e dinë,

është dashuria që ai kërkoi, dashuria e gjeti atë.

Tani është një Kishë, Pashai e ngriti për Vasiliqinë!

Gaveta e ushtarit

Ajo nuk është më në inventarin e guzhinierit,

nuk është plot me groshën e mëngjesit,

një valë e stuhishme po e ngiste,

përtej hapësirës së detit,

përfshirë të gjithë mbetjet e tjera,

braktisjet,

mbi themelin e vjetër.

Kush e kishte këtë gavetë? Kush e la këtu?

Braktisja. Thirrja shkatërruese,

në kundërshtimin e etur,

në një ditë rebele

pa triumf bredh e shastisur për të vdekur.

Po afrohej ndoshta këtu për të treguar

gjynah kur gërvishtej nga luga e nxituar?

Fundja ky do të ishte një rrëfim i kot,

nuk është më në inventarin e guzhinierit,

mbi të ka gropëza të ndotura, është e ftohtë,

nuk është më e ngrohta e mëngjesit.