Midis dërrasave të krevatëve, Zyri Ajazi Tane, Anilda Ekmekçiu, Enkelejda Selfo, Mirela Kasa, ulur Fatmir Terziu, dhe Albert Riska.
Të verbuar nga „drita“, kemi provuar se sa e bukur mund të jetë errësira…
Dëshira e shtyrë. Një shembull i tillë ishte dhe mbeti Aksioni në Gjyralë, në Dushk të Dumresë. Mbeti si e tillë që nga momenti kur autobuzi që transportonte nxënësit e „Dhaskal Todhrit“ të Elbasanit të vitit të tretë të 1981-ishit. Cila ishte dhe është kjo dëshirë?
Vazhdimi i të shkruarit pa qëllim? A është thjesht kujtesa muskulore për të vazhduar, të hedhësh çdo lumë mendimesh në letër, apo është ndjesia, një ndjenjë e diçkaje që thjesht duhet të bëj?
Ndoshta përgjigjja mbetet e fshehur nën këto fjalë. Kurrë nuk u zbulua ndërsa koha kalon dhe një histori e re shpaloset. Ajo që mbetet është një dëshirë e thjeshtë për të shkruar pa fund. I nxitur nga vendosmëria dhe një stilolaps si mendja e tillë e përkuhtuar, vetëm rrallë i mbaron boja. A do të zgjasë përgjithmonë?
Kjo mbetet një pamje mendore. Në thellësitë e mendjes sonë, gatuhen gjithnjë ambicje, xhelozi, dëshira të shtyra, ëndrra të këqija… ndonjëherë kaq shumë, sa nuk ka aritmetikë t'i numërojë. E të gjitha bëhen një faktor: Në pritje të zhvendosjes në realitetin e imagjinuar. E në këtë imagjinatë qëndron zjarri që venitet. Çfarë rrëmuje kemi bërë duke e mbajtur atë të ndezur!
Le të na konsumojë tashmë në ikjen tej kujtimeve, mes memorjes së viteve tetëdhjetë. Na mbajti të mos kthehemi kurrë. Të braktisur nga Zoti, shpirtrat tanë nuk janë veç hi, i kanë përkushtuar vetes mjaft dëshira të tjera për ngrohtësinë dhe dritën e saj.
U largua dëshira jonë e shtyrë nga errësira sepse shkaktoi frikë. Megjithatë, në fund të fundit, ajo nuk mbijetoi në një lidhje tjetër. Filloi të dridhej, pastaj u angazhua me pulsim. Më në fund, prushi i saj nuk vdiq, por djegmat e tij dhuruan nxehtësinë e duhur. Disa prej nesh u shqyen nga kjo, të tjerët thjesht rrahën mendimet në ajër. Kjo ndodhi. Ndodhi…
Për një epokë të re të kohës moderne që do të fillonte së shpejti. Një epokë me një qasje të re, ku tashmë nuk do ta harronim Krijuesin, as diellin e ndritshëm, as hënën e pakapshme, as miqësinë dhe shoqërinë e asaj kohe në kohë tjetër. Ne mbetëm kështu pa kuptuar brenda një loje. Një loje që dikujt i shfaqej si simolikë edhe frika. Frika më e madhe për ne ishte nga e panjohura,
Megjithatë disa prej nesh ndien dashuri.
Ne ishim fshehur në dritë për kaq shumë kohë, ndërsa e dinim se errësira nuk do të na lëshonte kurrë.
Të verbuar nga ajo, ne kështu me sa duket kemi provuar se sa e bukur mund të ishte errësira…
