TRE POEZI NGA FATMIR TERZIU

1. RRUDHAT

Nga Fatmir Terziu

Edhe vjeshtat rrudhen. Balli

shpërngulet si një rrëfenjë e patreguar

me vite një perëndi e kupton sa

ndodhet në dengun bardhë e zi të fotografive

në mbrolën e lustruar

një njollë e hirtë nga pakujdesitë që zbresin në fletë

qarkullon si një lojë demash të stërvitur

një rrjedhë që vesh e zhvesh mendimet

përballë meje qëndron gjithnjë im Atë

dëgjon me vëmendje zhubrimën e gishtave mbi fotografi

e pret që gishtat të bëjnë aritmetikë

po lodhja fle në sy

e sytë fluturojnë duke prodhuar flurrudha

në hapësirë

të kapin ndonjë bukël

nga ato që na kanë lënë përditë

kufinjtë imagjinarë të mallit

e fluturat e natës që vijnë për të pirë

këngën që ka lënë nëna ime në pasqyrë

bie muzgu i dendur i rudhave

rreth pemëve që vishen me gjerdanë floriri

nga vallja e dehur

se kur mbërrijnë netët e vonuara edhe këtu

në botën e madhe të fotografive

im Atë vetëm mban sytë në një pikë

s'ka asgjë për të fshehur

në boshllëkun e pafiksuar

të rrudhave

gjithnjë nëse mungon një baticë ka zbaticë

detet shtriqen si balena të fryra

rudhat nuk largohen nga sytë

në të dyja kohët

s'ka më një të dytë

vjeshta konkurron me lulet

dhe fton perënditë

aty kur nata ulet

mermeri shkruhet me të ftohtë

arbërisht

e kupton vetëm vetmia

gjuhën e fluturave të natës

këtu ku ka fiksuar sytë im Atë,

ka mbetur një mal i lartësuar në fron

s'ka më fjalë

imagjinatë

që shkruan rendin e kohërave të mbledhura

që janë bërë kode të mistershme

në këtë botë të rrudhave

ku dikush e gjithkush ngjyros vjeshtën në garë

me një vjershë

për baballarë.

2. MËNGJESET E BRAKTISUR

Nga Fatmir Terziu

mëngjesi e luan një sinfoni

pa orkestër në sfond

koha shenjohet plis i bardhë

në blunë shtrirë si cipë mëndafshi

era e tultë

bie

në lëvoren e plasur të arrës plotë bukë

sinfonia ka një arsye më shumë

të shpjegoj dirigjentin e panjohur

servil

me shtrojën e madhe të kokrrave

dhe gështenja mblidhet grusht

në panoramën shumëngjyrëshe

të stinës

të braktisur nga mizat

që ikën nga sytë këmbët

faqet e biologjisë bëjnë sehir

me gishtat e të vegjëlve që shoqërojnë

format e reja të sinfonisë

ndërsa zukasin gjethet që bien

mbi gjinjtë e dardhave të vona

që lëshojnë lëng prej fronit aromatik

tretjeve të barit në altarin e shtruar

flijojnë stile

duke praktikuar

poza të reja si nuse

kurse fletët e lodhura

bihen gjethe

dhe kapen enkas në valle

koreografia

po lë gjurmë në sytë e humnerës

ku mollnjat e lodhura nga vetmia

pikturojnë kullat e heshtura në sofrabez

poshtë një sënduku të mbushur

hëna hyn e del

në një lojë të re me të strukur

ku dëgjuesi më i shurdhët

mpihet veshngritur prej sinfonisë

së mëngjeseve të braktisur.

3. SHENJAT

Nga Fatmir Terziu

Dora dorës. Vetëm dora dorës

mund të lëvizin shenjimet e viteve

orakulli ku mblidhen dashuritë të kuptojnë

vashën që prek kohën

bukurisë së qeqtë të syrit magjik

me zerdelinë

e çelur

në një livall ku kullot mendja e blertë

duke fshehur

mirësinë e petaleve të trëndafilave erëmirë

në themelin e ëndrrave

ngrihen vëllime të palexuara poezish

shkruar nga kanarinat

me krahë të mbetura në një pyll të madh

Safo

ka mbetur e pagjumë

shtrirë

në notat e e një pentagrami

ku vallëzohet sipas porosisë

për seksin e kundërt

diçka emeton

dora dorës vetëm në këtë mënyrë

mendja rilexon

për të gjithë brezat në harresë

një kartolinë

si një severgjen mbushur plotë shpresa

një ambushti të atillë

ku dashurohen perënditë

që shenjtërisht u ngjizën

në Zanafillë

janë shenjat

bekimit

që duan ta përcjellin udhën e përjetësisë

mbi murre të padukshme

në të cilat rri ngulur një dry i madh

që hap

dyert e jetës.