Timo Mërkuri: Duke lexuar poezinë “Unë udhëtoj” të Fatmir Terziut

Prof Dr Fatmir Terziu
Oct 11
2 min read

Duke lexuar poezinë “Unë udhëtoj” të Fatmir Terziut

Nga Timo Merkuri

Duke lexuar poezinë “Unë udhëtoj” të Fatmir Terziut, ndien sikur po hyn në një rrëfim të heshtur udhëtimi, ku udhëtari nuk bart valixhe me pasuri, por fletore të mbushura me kujtime e fjalë. Ai udhëton lehtë në peshë, por thellësisht dhe i ngarkuar me dritë shpirtërisht. Çdo varg është si një hap nëpër jetën që ikën, një hap jo vetëm fizik, por edhe shpirtëror, një lëvizje drejt vetvetes.

Ky udhëtim nuk është për nga vendi, por për nga brendësia ; një kërkim i butë e i ndershëm, ku mungesa e “komoditeteve” bëhet pasuri. Poezia shfaq filozofinë e thjeshtësisë së mjaftueshme në jetë, pa peshën pasurisë materiale, ku fjalët janë më të çmuara se mallrat. Dhe kur poeti thotë “Nuk kam valixhe për mallra të tepërta, u kërkoj ndjesë”, ndien një lloj modestie të njerëzishme, si një lutje që vjen nga vetëdija, pse e di se çdo peshë materiale rëndon shpirtin.

Në mes të kësaj udhe, librat janë dritë: “Librat e ngjeshura me gjuhën e pastër më bëjnë të modës së Botës”. Një varg i mrekullueshëm që përfton idenë se kultura e njeriu e bën modern, jo rrobat, jo moda e përkohshme. Është fjala ajo që e ngre njeriun mbi kohën. Dhe kështu, udhëtari bëhet qytetar i botës, por pa humbur rrënjën, sepse rrënjët e tij janë “porositë e prindërve”, të cilat i “gatuan në ëndrra përnatë” e “i ujit me lotin e nënës.”

Këtu poezia kalon në një dimension prekës: nga filozofia në ngrohtësinë e shpirtit. Udhëtimi s’është më vetëm kërkim, por rikthim: një kthim përmes kujtimit, dashurisë prindërore, dhe mallit që nuk shuhet.

Në këtë poezi, Fatmir Terziu ndërton një urë mes modernitetit dhe rrënjës, mes globales dhe së shenjtës familjare, mes udhëtimit të trupit dhe udhëtimit të shpirtit. Ai shkruan me qetësinë e një njeriu që e ka pranuar lëvizjen si fat të lumtur, por që e di se çdo udhëtim e ka një vatër të brendshme që s’shuhet kurrë.

Një poezi e butë, e kthjellët dhe me dritë të brendshme, si një fjalë që s’e thua me gojë, por e ndien me zemër.

Edhe me këtë poezi Terziu tregoi se është një poet modern me shpirt udhëtari dhe zemër krijuesi, që di të ndërthurë fjalën me ndjenjën, mallit t’i japë dritë dhe kujtesës frymë, duke dëshmuar se poezia e tij mbetet një udhëtim i pafund drejt njeriut dhe bukurisë së brendshme.

UNË UDHËTOJ.

Udhëtoj me më pak,

komoditete të shkulura nga çdo memorje,

mbush me shënime me qindra fletrore,

fjalë të palosura me kujdes

(Nuk kam valixhe për mallra të tepërta),

u kërkoj ndjesë.

Librat e ngjeshura me gjuhën e pastër

më bëjnë të modës së Botës

edhe kur jam, edhe kur s'jam në vatër.

Porositë e prindërve më rrinë shumë gjatë,

si të rrënjës,