Tahir Bezhani: tri poezi.
DRITARJA
Aty
Në dritare të kullës sime
Buzëqeshte shpresa vrimave të fyellit
Dëgjoja këngë kërcenjësh në kor
Gjatë përgjoja ecjen e hijeve natën
Oshamën e terrinës shqetsuese...
Pluhuri gjëmonte nga pesha e ndrydhjes
Të dridhurat zgëdhiheshin zgavrave
Poreve të lëkurës diçka ecte lehtë
Si shpresat pritjeve të vonuara
Për rrezet e diellit
Pamje e kalamendur rrugëve
Tymnajave të kohës...
Kurrë dashurinë nuk e mallkova
Natën luftoja me terrin
Ditën puthësha bukurinë time
Me majën e gjuhës shijona lotin
Qëndresa fitonte lojën e lodhur....
GJETHI VJESHTAK
Dy gjethe të zverdhura vjeshtake
Lehtë,lehtë ateruan mbi tavolinë
Heshtazi prekën floknajën e zbardhur
Si dy flutura në suprinë uji
Ngjallnin kureshtjen time
Shikoja me dhimbje atë mbarim jete
Dy gjethe të tkurura në rudha stine
Pushuan mbi tavolinën time
Era i treti në rrugën pa këthim
Natyrë mashtruese buzqeshi
Të vret me bukurinë e saj
Të gjithë gjetheve u ngjajmë....
NJË FOTO NË VEND TË EPITAFIT
Ikën stinët,
Kohë e mundimshme
Me pak gëzime e shumë hidhërime
E kah t’ia mbajë
Kur çdo gjë ka fundin e saj...
X x x
Kur të shikoni në foto
Në pllakën e mermert
Mbi kokën time,pa epitaf
Ç’fare do flisni nuk e di
Mos derdhni lot pa i ndjerë zemra
Më shikoni me dhimbje të sinqertë
Ju gjëndeni mes rreshtave të zemrës
Lexoni porositë raftijeve.....
