1.
Statujat e Butrintit
Fatmir Terziu
Nuk e di nëse kishin kohë pulëbardhat
midis natës së fundit
dhe natës së re të ëndërronin parajsën ...
… një liqen qetësie
një qiell kristal ...
si gota që ngre dollinë e Triremës Joniane.
Lëre atë gotë të kujtesës!
Zbrit poshtë e më poshtë. Mos u ndal!
Lexo poezitë e poetëve
artin që i shndërron të gjitha këto net në ar,
lexo Agim Maton,
në memorjet e tij fëminore Thëllënza,
i jep gji
përmes dritës së argjendtë të asaj dhome,
një dhomë e veshur me xhevahiret e minutave dhe orëve
struket në kërkimet e Timo Mërkurit
e ti mëson në thellësi
mjeshtëritë e fjalës së bukur të këngës,
isos, Polifonisë,
e tutje me syrin e statujave
sytë ndalen tek Mjeshtri i gurit dhe i drurit.
Dhe flet me heshtjen e statujave.
Lërini duart tuaja të humbura në personazhet kalimtare të një
tastiere,
përhumbet Bardhyl Maliqi në psikologjinë e tyre
e bën diellin të luajë ende me qiellin në tetë të mbrëmjes.
Lëreni dritaren të hapur
në një mëngjes të veshur me mëngjesin
të pikturohet nga duart e Kostandin Voglit,
në kopshtet fqinje,
lëreni atë lule të punojë për t'ju servirur arkelologjinë,
dy kumtet e strukura tek Fjala,
në pallton e zbukuruar në një fushë bukurie
i mbjell Andrea Zarballa.
Çfarëdo që të mbetet, pak kohë
nuk do të harrohet kurrë ...