Statujat e Butrintit

1.

Statujat e Butrintit

Fatmir Terziu

Nuk e di nëse kishin kohë pulëbardhat

midis natës së fundit

dhe natës së re të ëndërronin parajsën ...

… një liqen qetësie

një qiell kristal ...

si gota që ngre dollinë e Triremës Joniane.

Lëre atë gotë të kujtesës!

Zbrit poshtë e më poshtë. Mos u ndal!

Lexo poezitë e poetëve

artin që i shndërron të gjitha këto net në ar,

lexo Agim Maton,

në memorjet e tij fëminore Thëllënza,

i jep gji

përmes dritës së argjendtë të asaj dhome,

një dhomë e veshur me xhevahiret e minutave dhe orëve

struket në kërkimet e Timo Mërkurit

e ti mëson në thellësi

mjeshtëritë e fjalës së bukur të këngës,

isos, Polifonisë,

e tutje me syrin e statujave

sytë ndalen tek Mjeshtri i gurit dhe i drurit.

Dhe flet me heshtjen e statujave.

Lërini duart tuaja të humbura në personazhet kalimtare të një

tastiere,

përhumbet Bardhyl Maliqi në psikologjinë e tyre

e bën diellin të luajë ende me qiellin në tetë të mbrëmjes.

Lëreni dritaren të hapur

në një mëngjes të veshur me mëngjesin

të pikturohet nga duart e Kostandin Voglit,

në kopshtet fqinje,

lëreni atë lule të punojë për t'ju servirur arkelologjinë,

dy kumtet e strukura tek Fjala,

në pallton e zbukuruar në një fushë bukurie

i mbjell Andrea Zarballa.

Çfarëdo që të mbetet, pak kohë

nuk do të harrohet kurrë ...

në prezantimin e qetë Dashamir Malo,

mbetet vetvetja,

etja nuk do të shuhet nga paraqitja e shpejtë e një vele

keni qenë të lodhur dhe akoma të plotë,

pikësëpari,

flet në heshtjen e saj Dea,

Ju ishit të modeluar nga margaritari.

Pastaj, papritmas, edhe një herë,

mbetesh i zhytur mendërisht në argjilë

ditët e fundjavës rikthehen, mendja qëndron mbi statuja

ke mbetur në pritë,

me ditë,

aty ku mbretëronte heshtja e statujave

por jo zëri i poetëve Jonianë në Butrint.

2.

Borsh në Gusht

Është Gusht.

Më në fund

syri dorëzohet në ditët me diell,

trupi harron një stinë të zgjatur me dimër

hyn në fletët që kalojnë nën gisht

dhe koha bëhet si një libër

(jo e gjatë, sigurisht)

me faqe të numëruara

të kthehen një nga një nga faqet e shkruara

në ato që ende janë bosh,

je në Borsh.

Dhe ti endesh si një zog i hutuar,

nuk e ndjek rrugën,

nuk të duket se diçka ke harruar

pa i kushtuar vëmendje

duke mbajtur me kujdes pijen në duar,

zbret poshtë në dyshesë,

ndalon, hesht dhe pyet thjesht

plakat me shami të zezë

sa kushton një shportë me trëndafila

dhe pas buzëqeshjes së lehtë,

dielli gati vërsulet,

vjen bardhësia:

A ju pëlqejnë lulet?

Të gjitha përgjigjet janë përhumbur

vijnë sipas mideve nga një kohë në një kohë

e ti përhumbesh duke menduar mes ditëve me erë,

nëse trëndafilat do të shndërroheshin në pluhur

dhe netët pasionante në Borsh

do të të lënë ndonjë moment bosh.

Për të menduar kaq mistershëm

është njësoj sikur je gati të gllabërosh emrin,

e të përhumbesh së rrëmuari në fatin e djeshëm,

ekzistencën e harruar,

për të qëndruar në një hapësirë me emër,

një objekt vezullues që luhet nga era,

dhe çfarë është më reale se ecja

mbi grimin mitik prej boshtit,

prej dritave të thjeshta të Borshit

E kështu mbetesh pafund

mes gjërave që dëshiron të mbash mend,

larg atyre ngrënieve errozive kohore,

përhapur gjithandej, si fjalët në muzg,

një hendek i thelluar midis thënieve kontradiktore.

Dhe përhumbesh,

me përplasjen e papritur të krahëve

pesë mjellma të bardha të zgjojnë në Borsh,

duke fluturuar ngadalë drejt qiellit

duke e lënë detin të mbushur plot.

Ne heshtim nën rrezet e arta të Diellit.

Ndaj, gjithmonë ky vend mbeti si një bosht

me shumë kuptim në atë që mbetet e pathënë

në Borsh.

3.

Lukova

E mbajte enigmë për botën një mijë vjet,

emrin e shenjtë,

në një gjelbërim të thellë brenda Lavanit.

Ti më zgjove.

Mjegull ishte përreth se kisha fjetur

në një pyll të dendur.

Trupi im i sapoardhur u ngjit natën,

të kërkonte dritën e bardhë

nga thellësia e baladës

vërshonte në lëkurën blu,

më rrëmbente në gjirin e valës,

u përhumba këtu.

Kam ardhur si mijëra të tjerë

ec mbi mister

e shkuara e lodhur, gjurmëve të tua

lëkura, plagët dhimbja më therr.

Sidoqoftë këtë çast u hutova

në sy të pikturova me vete fola:

sa e bukur qenka Lukova!