1.
Statujat e Butrintit
Fatmir Terziu
Nuk e di nëse kishin kohë pulëbardhat
midis natës së fundit
dhe natës së re të ëndërronin parajsën ...
… një liqen qetësie
një qiell kristal ...
si gota që ngre dollinë e Triremës Joniane.
Lëre atë gotë të kujtesës!
Zbrit poshtë e më poshtë. Mos u ndal!
Lexo poezitë e poetëve
artin që i shndërron të gjitha këto net në ar,
lexo Agim Maton,
në memorjet e tij fëminore Thëllënza,
i jep gji
përmes dritës së argjendtë të asaj dhome,
një dhomë e veshur me xhevahiret e minutave dhe orëve
struket në kërkimet e Timo Mërkurit
e ti mëson në thellësi
mjeshtëritë e fjalës së bukur të këngës,
isos, Polifonisë,
e tutje me syrin e statujave
sytë ndalen tek Mjeshtri i gurit dhe i drurit.
Dhe flet me heshtjen e statujave.
Lërini duart tuaja të humbura në personazhet kalimtare të një
tastiere,
përhumbet Bardhyl Maliqi në psikologjinë e tyre
e bën diellin të luajë ende me qiellin në tetë të mbrëmjes.
Lëreni dritaren të hapur
në një mëngjes të veshur me mëngjesin
të pikturohet nga duart e Kostandin Voglit,
në kopshtet fqinje,
lëreni atë lule të punojë për t'ju servirur arkelologjinë,
dy kumtet e strukura tek Fjala,
në pallton e zbukuruar në një fushë bukurie
i mbjell Andrea Zarballa.
Çfarëdo që të mbetet, pak kohë
nuk do të harrohet kurrë ...
në prezantimin e qetë Dashamir Malo,
mbetet vetvetja,
etja nuk do të shuhet nga paraqitja e shpejtë e një vele
keni qenë të lodhur dhe akoma të plotë,
pikësëpari,
flet në heshtjen e saj Dea,
Ju ishit të modeluar nga margaritari.
Pastaj, papritmas, edhe një herë,
mbetesh i zhytur mendërisht në argjilë
ditët e fundjavës rikthehen, mendja qëndron mbi statuja
ke mbetur në pritë,
me ditë,
aty ku mbretëronte heshtja e statujave
por jo zëri i poetëve Jonianë në Butrint.
2.
Borsh në Gusht
Është Gusht.
Më në fund
syri dorëzohet në ditët me diell,
trupi harron një stinë të zgjatur me dimër
hyn në fletët që kalojnë nën gisht
dhe koha bëhet si një libër
(jo e gjatë, sigurisht)
me faqe të numëruara
të kthehen një nga një nga faqet e shkruara
në ato që ende janë bosh,
je në Borsh.
Dhe ti endesh si një zog i hutuar,
nuk e ndjek rrugën,
nuk të duket se diçka ke harruar
pa i kushtuar vëmendje
duke mbajtur me kujdes pijen në duar,
zbret poshtë në dyshesë,
ndalon, hesht dhe pyet thjesht
plakat me shami të zezë
sa kushton një shportë me trëndafila
dhe pas buzëqeshjes së lehtë,
dielli gati vërsulet,
vjen bardhësia:
A ju pëlqejnë lulet?
Të gjitha përgjigjet janë përhumbur
vijnë sipas mideve nga një kohë në një kohë
e ti përhumbesh duke menduar mes ditëve me erë,
nëse trëndafilat do të shndërroheshin në pluhur
dhe netët pasionante në Borsh
do të të lënë ndonjë moment bosh.
Për të menduar kaq mistershëm
është njësoj sikur je gati të gllabërosh emrin,
e të përhumbesh së rrëmuari në fatin e djeshëm,
ekzistencën e harruar,
për të qëndruar në një hapësirë me emër,
një objekt vezullues që luhet nga era,
dhe çfarë është më reale se ecja
mbi grimin mitik prej boshtit,
prej dritave të thjeshta të Borshit
E kështu mbetesh pafund
mes gjërave që dëshiron të mbash mend,
larg atyre ngrënieve errozive kohore,
përhapur gjithandej, si fjalët në muzg,
një hendek i thelluar midis thënieve kontradiktore.
Dhe përhumbesh,
me përplasjen e papritur të krahëve
pesë mjellma të bardha të zgjojnë në Borsh,
duke fluturuar ngadalë drejt qiellit
duke e lënë detin të mbushur plot.
Ne heshtim nën rrezet e arta të Diellit.
Ndaj, gjithmonë ky vend mbeti si një bosht
me shumë kuptim në atë që mbetet e pathënë
në Borsh.
3.
Lukova
E mbajte enigmë për botën një mijë vjet,
emrin e shenjtë,
në një gjelbërim të thellë brenda Lavanit.
Ti më zgjove.
Mjegull ishte përreth se kisha fjetur
në një pyll të dendur.
Trupi im i sapoardhur u ngjit natën,
të kërkonte dritën e bardhë
nga thellësia e baladës
vërshonte në lëkurën blu,
më rrëmbente në gjirin e valës,
u përhumba këtu.
Kam ardhur si mijëra të tjerë
ec mbi mister
e shkuara e lodhur, gjurmëve të tua
lëkura, plagët dhimbja më therr.
Sidoqoftë këtë çast u hutova
në sy të pikturova me vete fola:
sa e bukur qenka Lukova!
