Sokol Demaku: Xhelozia

Themelet e jetës së re

Ishte kohë e ligë,

Shtriga në fuqi,

Çdo gjë shkrumboj

Gjithçka bëri hi.

Ta luftojmë të keqën,

Jetës ti japim vlerë,

Është ideal yni,

Qe të parët na lanë si vlerë.

Ejani me ne,

Të ndërtojmë kullën e shpresës,

Së bashku si një,

Të shtojmë një gur qëndrese,

Në themelet e jetës së re.

Mjerimi

Mjerimi rri te cepi i derës,

Si hije e rëndë në heshtje të erës,

S’ka zë, po klithma i del nga sytë,

Në rrudha fati – rrëfim i shkrytë.

Në sofër boshe me bukë të thatë,

Ai troket si mik i gjatë,

S’pyet për emër, as për shtëpi,

Hyn në zemra që s’kanë fuqi.

Fëmijë pa lodra, gra pa fjalë,

Burra me shpinën të thyer ngadalë,

Kërkojnë diell në mes të shiut,

Kërkojnë drejtësi në heshtjen e zhurmës.

Po mjerimi s’është vetëm varfëri,

Është harresë, është zemër që s’ndi,

Është kur njeriu bëhet i huaj,

Për vëllanë që e sheh dhe s’e ndihmon kurrë.

Besa

Besa s’është fjalë që fluturon me erën,

As premtim i lehtë në shtrëngatë të verës.

Është gur i rëndë, në shpirt i gdhendur,

Fjalë që s’thyhet, edhe kur bota tretet.

Shqiptari i vërtetë me besë rron,

Kur thotë "po", nuk ka kthim, nuk shkon.

Në derë të mikut, në kohë pa shpresë,

Ai jep zemrën, në emër të besës.

S’matet me ar, as me pushtet,

Besa është dritë që ndriçon nderin vetë.

Është rrënjë e lashtë që nuk vyshket kurrë,

Nga malet e thella në fushat e gjëra buron si burim i blertë.

E kush e thyen, e shkel me këmbë,

Sikur zemrën e vet ta ndante më gjëmë.

Se pa besë s’ka njeri të vërtetë,

Vetëm hije që rrinë në jetë.

Xhelozia

Xhelozia vjen pa trokitur në derë,

Si mjegull që ngatërron dritën e vërtetë,

Të bën të dyshosh kur nuk ka asgjë,

Të shtyn të kërkosh hije në dritë të plotë.

Ajo lind nga frika, nga mungesa e besës,

Nga krahasimi i heshtur, që helmon pa shpresë.

Të vret ngadalë me fjalë që s’janë thënë,

Me zëra në kokë që s’i ka thirrur asnjë.

Xhelozia s’është dashuri, por frikë e fshehur,

Nuk mbron, por burgos zemrën e ndjeshme.

Kur ajo flet, shurdhohet arsyeja,

Dhe zemra harrohet pas turmës së errësirës.

Por njeriu i lirë nuk xhelozon,

Ai dashuron pa zinxhir në dorë,

Se dashuria s’është pronë e askujt,

Por frymë që jeton vetëm kur lë të shkojë.