Sokol Demaku: Kur u rekemi shtigjeve të dashurisë

          Poetja kosovare tashmë e njohur për lexuesin e poezisë bashkëkohore shqipe Ylfete Osmani ka bërë nam dhe zë në krijimtarin e saj prej vargut të artë me të cilin ka hy thellë në mendjen dhe shpirtin e lexuesit të saj me vargjet lirike, të cilat rrjedhin lirshëm dhe krijojnë një ndjenjë shpirtërore tek lexuesi i pasionuar pas poezisë.

          Kur u rekemi shtigjeve të dashurisë, të jetës, të punës, këtu kemi vargun i cili paraqet dashurinë në format e saj me të buta por edhe me të ashpra kur është fjala tek dashuria dhe mërgimi, tek  ndjenja per atcdheun, bashkëkombasin, kohen e shtrigave, helmimeve dhe vuajyjet e rinise sone nen thundren e okupimit. Autorja e cili ka një përvojë në lamin e  peozisë na vjen para nesh me një tufë poezishë në librin e saj të radhës ” Ujëvara e kujtimeve” duke i hymnizuar vlerat e jetës, punës, atdhedashurisë dhe dashurisë.

          Nga ajo që prezentohet në këtë libër, kuptojmë se këtu na paraqitet ndjenja e dinjitetit personal duke prezentua ate çka ai ndjen dhe mabanë në shpirtin e saj autorja dhe me një stil të veçantë bënë përshkrim të gjithanshëm të gjërave të cilat do i hasim në jetën e përditshme.

Përjetime shpirtërore nga vargu magjik të Ylfete Osamni në përmbledhjen poetike “Ujëvara e kujtimeve”

      Poezia e dashurisë në pamje të parë është si një përrallë e përjetshme. Është poezia një “instrument” për çlirimin e shpirtit dhe shkarkimin e ndjenjave, kjo mvaret nga ai që e perjeteon dhe din ta lexoj poezinë dhe ta ndjej në shpirt dhe menjde poezin e Ylfete Osmanit. Poezia e këtij vëllimi poetik është përplot me përjetime të vërteta, ndjenja shpirti, me ndjenja të zjarrta që shpërthejnë nga brendia e shpirtit e që shprehen fuqimisht në vargun poetik. Kjo vërehet që  në poezia e  parë “Ujëvara e kujtimeve” të vëllimit, nga e cila poezi edhe merr titullin përmbledhja.Kur poetja fillon me:

Eja, le të udhëtojmë se bashku

Në tokën që vetveten përtrinë

Atje ku vetëdija jonë merr flatra

Fuqia jote merr krahë n`fluturim.

         Në këtë kontekst do ndalemi në përmbajtjen e poezive të këtij vëllimi që kryekëput kanë një përmbajtje ku shprehen ndjenjat e mbrendshme dhe ato përmes një vargu i cili, është aq i zjarrtë sa edhe poezinë e benë shumë të vrullshme dhe të ndjeshme kur kemi të bëjme me ndjenjat e njeriut e këtu lexuesi nga ajo që lexon dhe ndjen gjendet në rrugën që  ka si finalitet shkrirjen me qenjen kur depërton në një rrugëtim të përjetshëm nga ajo që ndjen në shpirt, sikur poetja shprehet tek poezia me titull “Mendime”:

Nganjëhere mendimet i dua

Si vargjet që shkruhen në letër

Të ish e mundur do t`i thurja

Një nga një të gjitha në sekondë

Cdo moment, cdo gjest e cdo fjalë.

         Këtu, në përmbledhjen ” Ujëvara e kujtimeve”  dashuria nuk mban shenjat e një misteri te mendum, por ajo fanitet konform rregullave transparente sipas të cilave, pas ndjenjave tona fillojnë ëndërrat tona që në kopshtin e dashurisë e ku poetja me një ndjenjë filozofike e përshkruan dashurinë në poezinë e saj te poezia“Kopshti i dashurisë” kur thotë:

Atëbotë ëndrra ime fshihej nëpër shkronja

E jotja ëndërr ishte udhetim pas ylberit

Dhe pse atje s`mbërrij dot, ti e dije

Në kopsht lule pranvere cdo herë do mbillje

Fletër natyrshëm, bukur celin ne cdo stinë

Ëndrrat tua preheshin në atë drithërim.

     Por autorja me një sens majft të  qelluar ndalet dhe në vargjet e saja përshkruan egzistencën e dashurisë si një mall sepse ajo egzisoton cdo kund, në tokë, në zemren e njeriut banon ajo sepse ajo është hyjnore dhe se ajo është një sherim për pleqërinë, sheron palgë, sheron zemra të thyera e të helmuara kur poetja tek poezia “Dashuri e mall” thotë:

Nëse egziston dahsuria e vërtetë

Duhet të jetë pa kushte, pa faj, pa mëkat

Të jetë pa hile, pa mëri, pa kufi

Nëse dashuria ekziston në tokë

E tillë vec bë një zemerbanon.

     Autorja është ajo e cila kthen mendimet e saja në të kaluarën kur ajo ka qene adoloshqente dhe ka përjetua të gjitha ato të liga që rina jonë perjetoj gjatë kohës së sundimit barabar të barbarëve sllav në trojet tona ku për bukuri e përshkruan shtrirjen e shtrigës së ligë mbi trojet tona kur thotë tek poezia “Fluturimi i mëllenjave”:

Krahët e zinj në atë stinë dimir

Lëndinën e dahurisë paralajmeruan

Për një dhjetëvjetësh të paharruar

Të mabj breza të bashkuar.

Bjeshkët e larta të një gadishulli

Mbretërisë serbe i rrinin  mbi kokë

Atje ku banojnë shqiponjat,

Penda bashkonte në tokë.

     Duke vazhduar me poezinë briljante “Pranverë e helmuar” e që përshkruan në menyrë kronologjike ato ngjarje tragjike të shkollareve tanë, të të rinjëve tanë që ishin të përditshme në jetën e rinisë sone nën thundrën e okupuesit:

Në qytet, në shkollë, në rrugë,

Një pranverë e helmuar të shpërndfahet pat filluar

Ato ditë sheshin e shpërndau edhe në banka  mësonjhëtor

Mantel badhet me nxitim nga katër anët i vëshuan

Të alivanosur për të bartur nxënës shkolle të helmuar.

     Por qendrimi i autorës është madhor, është ai varg që shpreh ndjenjen dhe qendnirmin stoik të njeiut tonë, të të riut, dhe secilit që përjetoi ato kohë. Kë e përshkruan për mrekulli në vargune  peoozisë “Unë mbijetoj” kur autorja ngre zërin dhe thotë:

Sa më shumë që

Më urren “shiftar” më quan

Të pengoj pse ekzistoj

Pse flas, pse dëshiroj

Të pemgon pse di të shkruaj

Njeri me bisht,

...

Të zemron, qeleshja ebardhë

Shkaba n`flamur, e folura shqip

S´e duron historinë, as njerëzinë.

...

Por, unë

Pa pardon

Rritem, majë kodrës së diellit...

     Por poetja ndjen në vargun e  saj pas gjithë këtyre katrahurave që populli ynë përjetoi me shekuj se “Pranvera ka mbërri” kur thotë te poezia e saj “Rikthimi”:

Në stacionin  e trenit

Pranvera ka mbërri

Pëllumbat e bardhë lajmetaët e lirisë

Lule, përqafime njerëzis, brohoritje

Gjithcka duket e bardhë

Atë ditë rikthimi.

    Dhe me penën e saj të artë autorja i këndon lirisë së shumë pritur me vite duke pershkruar ate si një ndjenjë pa kufi në shpirtin e njeriut zemer mirë kur thotë tek poezia !Kur je i lirë”.

Deri në qiellin pa re mbërrin

I lirë si ansjehere më parë

Nën hijen e dashurisë pa kushte

Që zgjedh njerëz me shumë zemër për të bekuar.

     Një përmbledhje poetike me vargje lirike që autorja i këndon dashurisë, vuajtjes, robërisë, lirisë, atdheut e që mendoj se lexuesi i poezive të Ylfete Osmanit do ndahet i këmaqur nga ajo që do ndjen dhe përjetoi nga ky varg i saj magjik.