Shtëpia e fëmijërisë.
Sa herë shkoj në Konispol, s’rri pa kaluar nga shtëpia e fëmijërisë, më merr malli për ato mure, për ato pllaka, ku për së pari u ngrita në këmbë, dhe nëna më numëroi tri hapat e para.
Hyj nga porta ndën fikun e plakur, zgjatet e zgjatet qershia ndën shkallë, ah, si i tund e bukura “krahët”, sikur për diçka kërkon të më flasë.
Pragu i gurtë i derës, i heshtur, “dosjen” e fëmijërisë fshehur ma mban, babain “ shoh” tek oxhaku i thekur, nënën tek furra që “nxjerr” një tavë.
Puth me vështrime gjithçka që ka mbetur, në këtë shtëpi të bërë gumëradhë, çmallem me fëmijërinë time të patretur, në moshën e sotme, të artën flokëbardhë...
Comments