SHPENDI TOPOLLAJ: LIBRI I LUAN DODES…

     LIBRI I LUAN DODES PËR PKSH GJATË LUFTËS SË II - BOTËRORE

   Shumë i madh ka qenë dëmi që çoj në luftën e Trojës, kur Erida grindavece hodhi atë “mollën e artë” mes tri bukurosheve mitologjike, Afërditës, Herës dhe Atenës. Por jo më pak i dëmshëm paska qenë edhe fallsifikimi i historisë nga ana e Zeusit tonë, Enver Hoxha, pasi sherri dhe përçarja që nisi atë 8 nëntor të viti 1941, vazhdon edhe sot, pas 84 vitesh. Taktikat e forcave kryesore politike, të preokupuara më shumë për interesat e tyre elektorale, sesa për bashkimin e popullit e Kombit, me të gjitha mjetet e tyre propagandistike dhe hapësirat që u jep koprometimi, bëjnë sikur nuk e shohin mungesën e së vërtetës si shkakun kryesor të të gjithë të këqiave tona, ku në skenën e përditshmërisë karikatureske shqiptare, akoma ngrenë krye stigmatat partizanë e ballistë, komunistë e kolaboracionistë. Parrulla se duhet rishkruar historia, është shndërruar në një slogan bajat që nuk i beson askush, ca më shumë, kur mesa duket, do të jenë po ata historianë që e bënë lëmsh atë dhe që as e kanë ndërmend t`u kthehen ndershmërisht parimeve bazë të Herodotit, Tuqididit, Salustit, Plutarkut e Lukianit me shokë. Akademia e Shkencave ka zgjedhur të heshtë, gjë që nuk i bën ndonjë nder asaj. Prandaj, është për t`u përshëndetur me gjithë zemër, çdo nismë e kujtdo individi, për të demaskuar gënjeshtrat e kalçifikuara dhe për ta shkruar historinë, ashtu dhe vetëm ashtu, siç ka ndodhur. Pak kohë më parë, promovuam në Durrës dhe disa qytete kryesore, librin e ish drejtorit të Arkivave të Shtetit zotit Gjet Ndoj Tarazhi, ku me dokumente hidhej dritë mbi qeveritë shqiptare të periudhës së pushtimit. Të vinte turp nga vetja kur shihje sesa padrejtësisht i kishim njollosur ata burra, të shkolluar nëpër botë, të ndershëm, atdhetarë me kontribute, por që komunizmi nuk ua kishte kursyer as plumbin dhe as hekurat e burgimeve afatgjata. Nuk pashë askënd, e theksoj, askënd, që të kundërshtojë apo të debatojë me ato që autori kishte hedhur në letër. Po kjo gjë, po ngjet edhe me librin e zotit Luan Dode “Partia Komuniste Shqiptare - gjatë Luftës së Dytë Botërore”, pra nga nëntori i vitit 1941 - nëntor 1944, me nëntitull: “Rrënjët e diktaturës në Shqipëri”, botim i shtëpisë botuese prestigjoze “Jozef”. Po e them me bindje, se kushdo që do ta lexojë këtë libër, vazhdim i kolanës së Institutit të Studimit të Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit, jo vetëm që do të habitet me durimin, këmbënguljen, korrektesën, kulturën e të shkruarit, paanshmërinë e këtij autori, por edhe vetiu, pra në mënyrë subkonshiente, do t`i lindin pyetjet; përse nuk merret për bazë ky material krejt i gatshëm analitik e kronologjik, për shkruarjen përfundimtare të historisë së asaj partie që herë pas here ndërronte emrin, pra lëkurën, por asnjëherë vesin e trashëguar qysh nga ato Internacionalet e famshme që kishin për devizë, Diktaturën e Proletariatit dhe Luftën e Klasave? Përse me të tilla libra studimorë, nuk njihen nxënësit, të paktën qysh në shkollën e mesme? Askush nuk e mohon rolin e padiskutueshëm të Partisë Komuniste në luftën për liri dhe as gjakun që derdhën bijtë dhe bijat e këtij vendi. Vetë Autori Luan Dode, në mbyllje të këtij libri voluminoz, shprehet: “Jashtë çdo diskutimi, mbeten pa dyshim konsideratat më të larta që brezat ruajnë për ata që ranë në shërbim të Kombit, në çdo kohë”. Por njëkohësisht, ai nuk lë pa përmendur fjalët e studiuesit Enver Lepenica, Memishaj se “Më duhet të mbroj publikisht të vërtetat përpara një shoqërie që nuk është e gatshme “të lajë hesapet me të kaluarën”, më duhet pra të çliroj të vërtetën nga prangat e manipulimit komunist”. Kemi lexuar kujtimet e emisarëve anglezë, të cilët e konstatonin qysh atëherë se lufta e nacional - çlirimtare, më shumë se me pushtuesit, po merrte karakterin e luftës civile. Dhe do të gjeni dokumente autentike dhe proçesverbale diskutimesh e autokritikash “bolshevike” nga vetë drejtuesit e asaj lufte, që e pranojnë këtë. Ashtu sikurse pranojnë vartësinë totale nga të dërguarit e Josif Broz Titos, Miladin Popoviç, Dushan Mugosha, Velimir Stojniç, Nijaz Dizdareviç me shokë, të cilët në emër të gjoja internacionalizmit, kishin si mision përfshirjen e Shqipërisë nën sqetullën e Jugosllavisë. Kush mund ta mohojë, se vendimet e Mukjes që do të kishin një rëndësi të jashtëzakonshme për unitetin e popullit tonë dhe perspektivën e bashkimit me Kosovën, nuk u hodhën poshtë nga Enver Hoxha, me urdhër të drejtpërdrejtë të Miladinit, ashtu siç u bë edhe me Konferencën e Bujanit. Po si ngjau me të ashtuquajturin Fraksioni i Vlorës, ku pa asnjë gjyq nisën vrasjet e pabesa të shokëve që nuk donin nënshtrim ndaj PKJ, siç qe fjala vjen, ajo e Mynyr Xhindit më 5 Nëntor 1942, teksa po sulmonin Gjormin, apo me Mustafa Gjinishin etj. etj. gjersa thuajse u zhdukën në vazhdim të gjithë komandantët e komisarët e Njësive të mëdha partizane, deri dhe ata anëtarët e Komitetit Qendror a të Byrosë Politike. Në libër, autori thekson, se del që Enveri i vetëm udhëhoqi Luftën Nacional - Çlirimtare, dhe gjithë të tjerët paskan qenë agjentë e tradhtarë. Kujtoni sa figura të tëndësishme, janë fshirë nga historia jonë, sa fjalime, deklarata dhe veprime Enverit, janë retushuar e përmbysur, për ta nxjerrë atë të pagabueshëm. Sa dokumente që nuk i kanë leverdisur, i janë fshehur popullit. Dhe sa të tilla, mbahen të kyçura në arkivet e Beogradit. Se a nuk ishte ky Enver që i lutej Titos që të dërgonte modalitetet se ne kemi vendosur ta bëjmë Shqipërinë Republikë të shtatë të Jugosllavisë? A nuk ishte kjo një akt i madh tradhtie? A nuk ishte ky Enver që nuk e kishte për gjë të deklaronte si servil e dredharak se “tani e tutje duhet ta bëjmë të qartë se Sekretar i Përgjithshëm, nuk jam unë, por Marshalli”? Jepen në libër shumë e shumë fakte e deduksione nga ky autor, por kam bindjen se lexuesit do ta shuajnë kurreshtjen duke e lexuar vetë librin. Por këtë libër, duhet ta lexojnë patjetër edhe nostalgjikët (natyrisht dhe ata vëllezërit tanë janë), që janë për bashkim me Perëndimin e aleancë me Amerikën, por pa prekur shokun Enver, Komandantin “legjendar”. Shartimi i komunizmit me kapitalizmin është paradoksi më i madh, se ne e vuajtëm në kurrizin tonë dhe se asnjë presje nuk mund t`i heqim përkufizimit të Roland Reganit për të, kur na thosh që në të gjallë të tij se “Vetëm në dy vende mund të funksionojë komunizmi: në parajsë, ku s`u nevojitet, dhe në ferr, ku tashmë e kanë”.