Guxo , më thotë vetja , hyr dhe aty ku s´ke hyrë kurrë , te me njohesh dhe më mirë !
Sepse jeta është e shkurtër , sa ç´zgjasin tre stinë , (Them tre se njërën mua ma përpinë . . . ) Tashmë , m´ësht´ bërë zakon ta harroj mërinë , është i madh instikti i Faljes tek një Grua , lind bashkë me Dashurinë .
Atë bëj ! Vendos ëndrra shumë , i bëj zjarr dritë e tij të më tregojë shtegun që do marr . Vendos dhe të qeshura të zgjedhura nga unë , nga ato që bëjnë punë .. . me to të largoj frikën , të afroj sigurinë .
Vendos pranë dhe dy miq të mirë , të cilët që herët i kam quajtur me veten të Njëllojt´ , që kur në detin e trazuar të jetës , të përplasem të më kujtojnë arsyen pse rroj . . .
Shpik dhe ndonjë poezi , me shumë improvizim , nga ato që ngjisin copat e thyera , me atë mënyrë të përsosur që e bën , vetëm Dashuria . Pa harruar atë heshtje- buçimë , që ka përqafimi , me më të madhen zhurmë brënda nesh , ato pak sekonda që mbajnë brënda , aq sa për një jetë !
E në se dritat diku bien, ose edhe shuhen , në se e qeshura më humbet , dhe duart më humbasin , ndaloj . . . Brënda vetes kërkoj , kam një shpirt zëulët që më duhet ta dëgjoj . . .
Vetja është Limani . Vetja është Stacioni . Vetëm apo e shoqëruar , e vogël apo e zmadhuar , një jetë do ta kërkoj , se e di që më pret. -Asgjë sa mua , më thotë , nuk të ngjet !
