Dy poezi nga Fatmir Terziu
Ku u tret ajo dashuri…
(Stërgjyshit tim Gjezo M. Terziu të varrosur në Selanik)
U terr qielli, u tëholl hirami i bardhë,
nata nuk ua fshin më lotët pulëbardhave.
Ka mbaruar dhe uji, ka urdhëruar si uji ujin
si bregu në breg,
atë që ne e quajmë det.
Dhe ne harruam të gjitha mallimet e syve
i kemi humbur sytë në kumarin e dallgëve
i kemi shkrirë sytë në stërkalat e tyre.
Sikur të na frynte një korije në zgavrën e kraharorit
pemët u larguan nga njëra-tjetra
retë iu afruan njëra-tjetrës
pra, në çdo frymëmarrje që marrim
zemrat tona janë si anijet
lëvizin fletët e librit të jetës
Ai vazhdon të pushojë përsëri … nuk çmallet.
Çfarë ka mbetur në fakt,
nuk e di nëse e dëgjon zërrin e ngjirur të vajtimit
trupi i Stërgjyshit nën bashllag...
…Ditët janë zbutur pak.
Selanik
Era ndiqte Detin. Deti
tërkuzte veten
… dhé i lodhur krihte krizantemat e historisë
nuk mund të shkoja menjëherë
dhe nuk mund të zgjohesha më
dhe pastaj nuk mund të flija kurrë
në Selanik,
kishte një mister në molin e fundit.
sikur bota,
thjesht ishte një pikë.
Aty historia kishte ngrirë
si një bust pa fytyrë.
