Sekreti i Plazhit

Tabela u ngul ndjeshëm në retinë,

mes gishtave që tiklonin, pikturonin hije në mur, poshtë portretit të madh.

Ne u pamë në sy me zgjatimin e një flete letër përballë,

pastaj „Nuk ka vend! Na mbeti damkë në sy

e ne zbritëm shkallët nën trazimin gri të hapave plot frikë:

palma, gjethe të shpërngulura nga dielli, një sy i Adriatikut.

Shega, ata brinjë të derdhur në dru, forma fanatikësh parahistorikë,

mbushën ëndërrat tona, kërcisnin si kukulla,

duke sulmuar mushkonjat - ashpër pavarësisht nga pakësia e tyre -

duke ecur me guxim para llambës që ndriçonte një hapësirë

të drejtimeve që s'kishin vetëm drejtimin e duhur.

Plazhi ishte tipik: vetëm ne.

Fillova të zhvishem, të gjithë arsyet dhe guximin, dhe paraqasjet e mia

u nxorrën jashtë, paksa i hutuar dhe aq verbues sa rëra,

që shkulte shpirt në qoshkën e atij vendi

me zëra të largët e qetësi deti.

Të turpshmet e mia ishin ato borë brenda guaskave të konkave,

kështu u hodhëm në spërkatje, duke lagur gjithçka!

Ne ramë trupthi në detin e shkëlqyer, të freskët, të qetë

të patrazuar nga të tjerë,

dhe unë kurrë nuk kam qenë aq i lumtur.

Trupi im mund ta ndjente veten.

Vera trokiti si adrenalin në ballin tim, dhe Ti,

ishe një ngjalë në krahët e mi

Dashuria ime,

nuk e dinim që ishte stinë e bekuar,

që të turpshmet e mia të ishin fshikulluar të papërpunuar,

që gjoksi yt i bukur me thithka që imitonin zambakët e brinjës

përplasej në një hutim të dhimbshëm.

Se mbase do të duhej të mërziteshit me mua.

Se zemra jote mund të ishte ndalur.

Unë kurrë nuk kam qenë kaq i lumtur.

Unë e harrova atë tabelë të hotelit dhe u munda nga Ty,

gjatë gjithë kohës duke menduar të të them faleminderit, faleminderit,

megjithëse besoja sipas mënyrës sime më të bukur në Zot,

vetëm Sheshi i Flamurit kishte mbetur roja e nderit

qetësisht sipër nesh nga Uji i Ftohtë vinin vetëm zogj.

Vlorë, 1989-2019