Gjithçka në vetë të parë Pikërisht për herë të tretë do të vërtetoja ndjeshmërtinë e asaj race jugore të gadishullit Apenin. Viti 1994. Si i pa ligjshëm, duhej të kaloja në ekstremet më të mundëshshme kufitare tona me fqinjin jugor Greqinë. Më tej, një mjet i markës gjermane do të na çonte aty ku kishim njerëzit tanë. Nuk do të merem me atë fenomen ose më saktë atë veprim por me atë që ndodhi për herë të parë me ata jugorët italik. Diku, jo shumë larg pa shkuar në kryeqytetit helen, në krahun e djathtë të lëvizjes tonë, disa lëvizje duarsh në ajër kërkonin të ndaleshim. Të shpreh hutimin e çastit me gjithëse po e kuptoja se çfarë po kërkonte, nuk është turp por në finalen e atyre veprimeve ishte ajo që ai person po kërkonte të realizonte, shitjen e mallit të cilin e pranova. Më tej në kënaqësitë e mia të atij veprimi mendova se ai udhëtim u mbyll këndshëm, në shtëpi nuk u prit mirë por jo, në vazhdim mua ndoshta nga padituria ai tingulli italik jugor tepër misterioz ende më ngacmonte. Me gjithëse komunikimin me ta e “kërkoja” edhe në të dytën here jugorë ishin. Në gjykimet e atij çifti, morali zinte kohën më të madhe por në vazhdim komunikimi me ta më krijonte ndjesinë më të bukur, atë të gjuhës së tyre. Ta marë e mira edhe të tretët ishin jugorë. U kushtova në formën më të thjeshtë të tyre. Në atë ambient ku ishim ulur ku si element kryesor ishte druri me gjithçka tjetër si shfaqej këndshëm, mbritja e një çifti të rinjsh “të veshur” me tato të mrekullueshme dhe dëshirat tona të çastit, tregonte atë që dëshiron jeta e përdirtëshme.
