CIKËL ME POEZI
NGA PANAJOT BOLI
NUK ERDHE EDHE SOT...
Mes kaltërsisë të prisja edhe sot, herët në mëngjes
Ngela si statujë në det,si fener për ty, moj syzëzë.
Valët duan shok,kercejnë e gjoksin ma ledhatojnë
Unë si Statuja e Lirisë , sytë nga bregu kundrojnë
Heshti,u bertas kaltërosheve, mos më bëni zhurmë
Mos dëgjoj hapa në rerën e lagur, mos shoh gjurmë.
Kaltërsia u zbeh, e valët heshtën papritur për çudi
Një anije e bardhë po fanitet larg, indiferente si ti
Nesër do të vij në të gdhirë, ndofta je si neraida ti
Nuk do të të hutoj dielli, nuk do të të kundroj njeri.
Nesër do të vij në të gdhirë, do të ngre velat me erë
Aty do të më gjesh ti moj e dashur, i ndezur si fener
E di, patjetër do të vish,nesër do të fryjë erë e mbarë
Vetem unë e ti në anije, pastaj ..zhytemi si polumbarë
KUR MUNGON TI
Deti sot kishte nxjerrë thinja të bardha
Dridhje valësh kishte në shpirtin e tij
S’e ngacmuan fare as dhe pulëbardhat
Se i ngelej qejfi si i përkedheluri fëmijë
Në breg, edhe kumi ishte krejt i ftohtë
Nuk i buzëqeshi diellit, sikur ai kish faj
Në çadrën e vetmuar erdhi një gjinkallë
Dhe shoqeri po i bënte me këngën e saj
Edhe deti,edhe kumi po ndjejnë zbrazëti
Ta them unë:Merziten , kur u mungon ti
E PYETA SYRIN E KALTËR
E pyeta Syrin e Kaltër
Ishte në të çelur dita......
-Unë e linda legjendën
E pyeta legjendën
Ishte në të përenduar dielli
-Unë e linda Syrin e Kaltër
Atë kah moti, pasdite ishte
Deti i brengosur u kthye prapa
-Nuk e shuajta dot
Në Malin e Gjerë shtrirë gjinganti
Zjarrin përtypte në gojë
-Vdes duke lindur fëmijën
Fëmija ish e bukur, me sy të kaltër
Me qerpikë të argjendtë
Me fustan mendafshi jeshil
Mbretereshë hyjni e Gjelberimit
Me buzë blu të kristalta
E mira, Bistrica ime
PËR TY...
Me këmbët rakitike si një shtrigë kurrizdalë
Mbremja në shpirtin tend trokon
Sytë etu të ngurosur, tretur diku
Mes vetmisë që dremit
Si statujë gjallon
Befas një engjell të çon në një lendinë lulesh
Shkallë të ul përmbi të tuat qerpikë
Statuja behet zanë në bjeshkë
Shtambën mbush me dritë
Te burimi magjik
Në rrugën me dritë hëne shtamba të thyhet
Nata pelerinën e hirtë në sup të shtie
Sytë e tu ngulur te xhami i dritarës
Mos vizatohet befas në të
Një copë qiell.
Ndofta lindja e agut të nis një pëllumb të bardhë
Shpirtin të ta ledhatoj një melodi me fyell
Mbi vesën e luleve në oborr
Për ty,zemër, do të ul
Një copë diell
NË PLAZH
Ca hapa me tutje rri e shtrirë në kumin e ngrohtë
Me diellin e verës flerton , nën syze sytë memec
Një dorë po provokon tek lyen kofshët e gushën
Unë fshehurazi e ndjek duke luajtur me guralecë
Indiferente ngrihet dhe vetëm detit po i buzëqesh
Me xhentilesë futet mes dallgëve ngadalë, fillkat
Befas kthen kokën e saj rrembimthi nga çadra ime
Më zhbiron me ato sytë blu e shikimin ma kap mat
KU FLE GJYSHI IM..
Lugina ka mbeshtetur supin te fshati im
E lumtur,si një djep i gdhendur me lule
Përkund gjyshin tim
Gurgullima nxjerr nga shpirti me gaz
Dhe ligjeron në katarakte të bardha mbi gurë
Si ligjeronte gjyshi im
Ca fllade pranvere mbledh në grushta
Të përkedhel lulet qe gjoksin i zbukurojnë
Si buzëqeshja e gjyshit
Kur qielli nxihej e veriu si cub kapardisej
Nxehej e buçiste si e marrë kjo luginë e urtë
Si nxehej gjyshi im
Veshët i mbante ngrehur lart nga pllajat
Dhe iso i mbante me jehonë, ëmbël e shtruar
Këngës se gjyshit
Këmbët ka venë tek ajo edhe mali
Qe kokën e përpjek me qiellin e kaltër
Shtatlart si gjyshi im
