Jacques Prévert (Frëngjisht: [ʒak pʁevɛʁ]; 4 shkurt 1900 - 11 Prill 1977) është një poet dhe francez skenarist. Poemat e tij u bënë dhe mbeten për të njohur në qytetin frëngjisht-folëse, drejtuar në shkolla. Filmat e tij më të vlerësuar formuan një pjesë e lëvizjes poetike realiste dhe përballë Les Enfants du Paradis (1945).
KUR TI FLE
Natën ti fle
unë vuaj nga pagjumësia
të shoh të flesh
kjo më bën të vuaj.
Sytë e tu janë të mbyllur trupi i madh shtrirë
diçka qesharake kjo por më bën të qaj
dhe ja papritur ti qesh
qesh me të madhe ndërsa fle
po ku ndodhesh vallë në këtë çast
ku je nisur vallë vërtet
mbase me një tjetër vajzë
shumë larg në një tjetër vend
dhe ti qesh me të ti më qesh mua
Natën ti fle
unë vuaj nga pagjumësia
të shoh të flesh
kjo më bën të vuaj
Kur ti fle unë s’e di në më do
më afër por dhe larg
unë shtrëngohem pas teje nudo
por njëlloj sikur ti të mos ishe aty
megjithatë unë dëgjoj se rreh zemra jote
pa e ditur në rreh për mua
unë s’di asgjë unë nuk di më
do të doja që zemra të mos të të rrihte më
nëse një ditë ti s’do të më duash më
natën ti ëndërron fle
unë vuaj nga pagjumësia
të shoh të ëndërrosh
kjo më bën të vuaj
Ç’do natë qaj gjithë natën
dhe ti ëndërron dhe qesh
po s’mund të vazhdohet kështu
sigurisht një natë unë do të të vras
atëherë edhe ëndrrat e tua do të marrin fund
dhe pastaj meqë dhe unë do të vras veten
do të marrë fund edhe pagjumësia ime
dhe kufomat tona të bashkuara
do të flenë së bashku në krevatin tonë të madh
Natën ti ëndërron
unë vuaj nga pagjumësia
të shoh të ëndërrosh
kjo më bën të qaj
Zbardh dita dhe ti zgjohesh menjëherë
tani ti qesh me mua
me diellin ti qesh
dhe unë për natën s’mendoj më
dhe ti më thua përherë po ato fjalë
«Ke kaluar një natë të qetë»
dhe unë si një ditë më parë të them sakaq
«Po, i dashur, kam fjetur qetë
kam ëndërruar për ty si çdo natë.»
PUTHMË
Ishte një lagje e qytetit - Dritë
Ku bën përherë errësirë ku s’ka ajër kurrë
Dhe dimri si verë bën atje përherë dimri
Ajo ishte mbi shkallë
Dhe ai pranë saj dhe ajo pranë tij
Ishte natë
Binte erë squfur
Sepse pasdite kishin mbytur çimkat
Dhe ajo i thoshte atij
Bën errësirë këtu
S’ka ajër
Dhe dimri si verë bën përherë dimri këtu
Dielli i Zotit të mirë nuk ndriçon këtu te ne
Ka shumë punë në lagjet e të pasurve
Shtrëngomë në krahë
Puthmë
Puthmë gjatë
Puthmë
Më vonë do të jetë tepër vonë
Jeta jonë është tani
Këtu plas gjithçka
Nga vapa dhe të ftohtit pastaj
Ngrin bën vapë
Ajër s’ka
Nëse ti pushon së puthuri mua
Besoj se do të vdesësh nga vapa
Je pesëmbëdhjetë vjeç, jam pesëmbëdhjetë vjeçe
Të dy bëhemi tridhjetë
Tridhjetë vjeç s’je më djalë i ri
Jemi pra në moshë pune
Kemi pra të drejtë të puthemi
Më vonë do të jetë tepër vonë
Jeta jonë është tani
Puhmë pra, të putheml !
KU SHKOJ, NGA VIJ
Ku shkoj, nga ç’vend vij,
Pse jam lagur.
Shkojmë, s’është e vështirë ta kuptosh.
Po bie shi.
Unë eci nën shi - dhe pastaj,
Dhe pastaj asgjë tjetër.
Shkoni në rrugën tuaj,
Si unë timen.
Pse llokoçitem në baltë?
Sepse më pëlqen.
Po shiu, më bën për të qeshur.
Qesh me gjithçka,gjithçka, gjithçka, gjithçka.
Po patët lot në xhep,
Është mirë që të ktheheni në shtëpi,
Është mirë që të qani veten tuaj,
Por lërmëni, ju lutem, lërmëni, lërmëni,
Po, lërmëni, ju lërmëni.
Tingullin e zërit s’dua ta dëgjoj,
Shkoni në rrugën tuaj,
Shkoni në rrugën tuaj,
Si unë në timen .
I vetmi njeri që doja
Ishit ju ata që e vratë,
Që e rrahët me shkop, që ecët mbi të...
Që e goditët për vdekje.
Pashë gjakun e tij të rridhte,
Të rridhte në prroskë,
Në prroskë.
Shkoni në rrugën tuaj,
Si dhe unë në timen.
Njeriu që doja vdiq.
Koka në baltë.
Ah,sa mund t’ju urrej.
T’ju urrej... është marrëzi... është e pabesueshme.
Dhe ju mallëngjeheni,
Ju jeni të mirë,shumë të mirë me mua,
Eh po,besomëni,tepër, tepër të mirë.
Të mirë... të mirë si vrasës minjsh ,me minj,
Por një ditë... një ditë të bukur,miushi do t’ju Kafshojë...
Shkoni,shkoni në rrugën tuaj
Njerëz të mirë... njerëz për së mbari.
Përktheu: Faslli Haliti
