Por me poezinë, prozën e shkurtër, dhe aktivizimi kulturor, María Mercedes Carranza (Bogotá 1945-2003) është një figurë e shquar e letërsisë kolumbiane, gjatë gjysmës së dytë tël shekullit XX.
Normalisht unë nuk fus kurrë dy postime radhazi nga i njëjti autor, por duket se e kam bërë atë një herë të vetme para së sotmes: nuk mundet të shtyj leximin e këssaj poezie.
As s’mund të pres që ajo të përkthehet, për këtë po ju ofroj një timen.
Në disa aspekte, më kujton poezinë e Juan, Dhoma bosh: i njëjti frymëzim dhe konstruksion të ngjashëm, kur përshkruan aksione të përditshme.
PUNA E VESHJES
Papritmas
kur zgjohem në mëngjes
kujtohem për veten,
hap sytë me kujdes
dhe nis të vishem.
Së pari sistemoj lëvizjen time
të njeriut për së mbari.
Pastaj vë në sjelljet
e mira, dashurinë
bijërore, etiketën, moralin,
besnikërinë martesore:
dhe në fund po lë kujtimet.
Laj me kujdes
Fytyrën time si qytetare e mirë
shikoj shpresën time të përkeqësur,
vë në gojë fjalët
pastroj mirësinë
dhe e vesh si një sombrero
dhe në sy
po ai vështrim kaq i këndshëm.
Perktheu: Faslli Haliti
